9 ΕΥΧΕΣ...

1929: Το μεγάλο οικονομικό κραχ στην Αμερική
1939: Η Γερμανία εισβάλει στην Πολωνία και αρχίζει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
1949: Ο Μαο κερδίζει τον εμφύλιο αγώνα και εγκαθιδρύει την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
1959: Ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε μπαίνουν στην Αβάνα και εγκαθιδρύουν τον κομμουνισμό στην χώρα
1969: Ο άνθρωπος πατά για πρώτη φορά στην σελήνη
1979: Η Ρωσία εισβάλει στο Αφγανισταν
1989: Καταρρέουν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη
1999: Πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία με εμπλοκή του ΝΑΤΟ
2009: ???


Όλες οι χρονιές που τελειώνουν σε εννιά, τις δεκαετίες του περασμένου αιώνα σηματοδοτήθηκαν από γεγονότα που επηρέασαν σοβαρά το παγκόσμιο γίγνεσθαι και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο… και τον κόσμο τον ίδιο από τα θεμέλια του σχεδόν θα έλεγα!

Αν κάποιος δεχτεί τη δύναμη του αριθμού 9 –έστω και ως αστεία παραδοχή- η νέα χρονιά θα φέρει αλλαγές… και γιατί λίγα ίσως μπορούμε να κάνουμε για την παγκόσμια πραγματικότητα…

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog – που μου προσφέρουν αυτή την τόσο ζωογόνο και απαραίτητη παράλληλη πραγματικότητα στη ζωή μου- σε προσωπικό επίπεδο τα εξής:



1. Να αλλάξουν όλες τις ιδέες και συνήθειες που τους κρατούν δέσμιους και τους κάνουν δυστυχισμένους

2. Να απαλλαγούν απ’ όλους τους ανθρώπους που τους δεσμεύουν, τους βαραίνουν και δεν τους αφήνουν να “πετάξουν” στα όνειρα τους

3. Να ταξιδέψουν πολύ σε κόσμους πραγματικούς και φανταστικούς

4. Να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, να συνάψουν νέους δεσμούς

5. Να ζήσουν τον παραλογισμό του έρωτα…που θα τους ταρακουνήσει…θα τους κάνει να σπαρταράνε και θα τους εκτοξεύσει ως τον ουρανό

6. Να αποκτήσουν νέα ενδιαφέροντα, νέες προτεραιότητες που θα τους κάνουν ευτυχισμένους

7. Να αγωνιστούν δημόσια και ιδιωτικά και πάντα αλληλέγγυα για όλα αυτά που πιστεύουν

8. Να “προσελκύσουν” νέους φίλους με φρέσκιες ιδέες στον μικρόκοσμο της blogοσφαιρας μας και να συνεχίσουμε να πρωτοτυπούμε και να δημοσιέυουμε νέες ιστορίες, προσπαθώντας να ερμηνέυσουμε τον κόσμο

9. Να δώσουν και αυτοί 9,19 ή 2009 ευχές σε όλους εμάς γιατί τις έχουμε ανάγκη… γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον στη νέα χρονιά και στη νέα ζωή που θα δημιουργήσουμε για μας!

..ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ?

Με αφορμή τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας και την έντονη και συνολική, και εν πολλοις δικαιολογημένη, αντίδραση των bloggers σε αυτά… ήρθε στο μυαλό μου μια ρήση του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου “των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν ” , κοινώς ενώ καίγεται το σπίτι μας εμείς τραγουδάμε…

Αδιαμφισβήτητα, ζούμε σε συνθήκες μεγάλης κρίσης που μας αγγίζει όλους, αλλά μου γεννάται προσωπικά η απορία γιατί δεν υπάρχει απ’ όλους μας μια ανάλογη, ή γιατί όχι και εντονότερη, αντίδραση στις διακρίσεις που κάνει η πολιτεία εναντίον των ομοφυλόφιλων? Αντίδραση στον ρατσισμό που καλλιεργείται και στην πρόδηλη και πρόστυχη περιθωριοποίηση που ο ίδιος ο νόμος μας επιβάλλει?

Γιατί άραγε δεν μας εξοργίζει η άρνηση του κράτους να μας αναγνωρίσει το συνταγματικό δικαίωμα μας στην ισονομία και ισοπολιτεία? … Γιατί δεν οργιζόμαστε που λόγω του σεξουαλικού μας προσανατολισμού (επειδή απλά αποτελεί μειονότητα) να θεωρούμαστε ανίκανοι να παντρευτούμε, να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, ενώ από παντού καλλιεργείται το κλίμα του φόβου και της χλεύης εναντίον μας?

Γιατί άραγε τόσο πρόθυμα χαιρόμαστε με τα καμένα μαγαζιά και κτήρια σε έναν αγώνα που μας αφορά φυσικά… αλλά δεν έχουμε προτάσεις για έναν αγώνα που είναι η ίδια η ζωή μας, η μια και μοναδική που θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο?

Γιατί δεν προτείνουμε έναν ειρηνικό αγώνα.
Αντί για καμένα δέντρα , εμείς μπορούμε να τα βάφουμε…
Αντί για κατεστραμμένα μαγαζιά... εμείς μπορούμε να τα έχουμε σε εμπάργκο (αν π.χ δεν αναρτούν σε μια βιτρίνα τους τα αιτήματα μας)…
Αντί για διαλυμένα αυτοκίνητα.. εμείς θα μπορούσαμε να κολλάμε αυτοκόλλητα σε αυτά…
Αντί για επεισόδια στο Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να κατέβουμε, διαμαρτυρόμενοι, στο Σύνταγμα γυμνοί με κουκούλες για να υποδεχτούμε την Πρωτοχρονιά και να καταγραφεί αυτή μας η αντίδραση από τα διεθνή ΜΜΕ…

Και για να μην παριστάνω υποκριτικά τον αγωνιστή… γιατί δεν είμαι και γιατί φοβάμαι –όπως πολλοί- να αποκαλύπτω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό…
Ρωτάω τον εαυτό μου και όλους σας… γιατί δεν ξεκινάμε από τα απλά…

Γιατί δεν παύουμε στον ιδιωτικό μας βίο (όσοι το κάνουν) να χλευάζουμε υποκριτικά την ομοφυλοφιλία, για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους?

Γιατί δεν μπορούμε να κινήσουμε την bloggoσφαιρα ώστε έντονα και μαζικά να διατυπώνει τα συγκεκριμένα αιτήματα μας?

Γιατί δεν οργανώνουμε έστω μια πρωτογενή αντίδραση στην αδικία που μας επιβάλλουν?

Ίσως να μη γίνει τώρα… Ίσως σε αρκετά χρόνια από σήμερα … Γιατί όμως, έστω, δε μας συγκινεί η ιδέα? Γιατί δεν κάνουμε μια αρχή… μια οποιαδήποτε αρχή?

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ... ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ!

Παρακολουθώ τον δίκαιο αποτροπιασμό πολλών bloggers για την άδικη δολοφονία του 15χρονου παιδιού στην Αθήνα.

Δυστυχώς μαζί με την δίκαιη αγανάκτηση παρατηρώ πολλούς συμπαθούντες με την άκριτη βία η οποία ασκείται εις βάρος των περιουσιών και των ζωών αθώων πολιτών από μια μερίδα ανθρώπων.

Η λύση του οποίου προβλήματος δεν βρίσκεται ποτέ στην άκριτη βία επί δικαίων και αδίκων… αυτή και την συνοχή της κοινωνίας πληγώνει … και εκτονώνεται τελικά χωρίς αντίκρισμα… χωρίς καμία αλλαγή στην όποια διαχείριση των πραγμάτων.

Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν αρκετούς νέους στις επαίσχυντες αυτές πράξεις.
Η ανεργία, η έλλειψη οράματος, η διαφθορά που βασιλεύει είναι από μόνες τους ικανές συνθήκες να οδηγήσουν κάποιον στην απόγνωση και στην έκρηξη.

Επίσης καλό και χρήσιμο θα ήταν να διαχωρίσει κανείς στο μυαλό του τα πραγματικά προβλήματα του, από την πιθανή κακή διοίκηση και επιβολή της τάξης. Το ίδιο έγκλημα , είναι σαφές ότι, θα μπορούσε να συμβεί και στην πιο ευνομούμενη κοινωνία, καθώς η πιθανή ψυχασθένεια κάποιου (βλ. αστυνόμου-δολοφόνου) δεν είναι κατ’ ανάγκη πάντα ελέγξιμη από το σύστημα και δυστυχώς απαντάται σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές.

Η αφορμή βέβαια βρέθηκε για ένα κίνημα που σιγόβραζε…αλλά που όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία, απλά θα εκτονωθεί με ένα ίσως δυο “πυροτεχνήματα” ακόμη.

Απευθύνω το κείμενο μου, όχι στο εξεγερμένο τσούρμο, που η παρούσα ψυχοσύνθεση του δε είναι σε θέση να δεχτεί, αλλά σε όλους εσάς που κρυφά η φανερά δηλώνετε συμπαθούντες με την κίνηση αυτή, και σας ρωτάω…

Ποιος είναι ο στόχος της? Έχει διατυπωθεί ένα σαφές αίτημα? …ΟΥΤΕ ΚΑΝ την αυτονόητη παραίτηση των αρμοδίων υπουργών δεν αξιώνει η εξεγερμένη μάζα.

Θα λυθεί άραγε το πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχιας, της κακής παιδείας, της άθλιας υγείας ρίχνοντας στην πυρά τα πάντα? Καταστρέφοντας και καταπατώντας τα δημοκρατικά δικαιώματα (έστω όσα υπάρχουν!) για τα οποία μάτωσε ο λαός μας?

Νομίζει κανείς σοβαρός πολίτης ότι ιδρώνει το αυτί κανενός υπευθύνου όταν μια μάζα απλά “τα σπάει”? Αντίθετα ένα σοβαρό κίνημα δυσαρέσκειας με σαφείς στόχους και οργανωμένη δράση… όχι καταστροφική εις βάρος των απλών συμπολιτών της- αλλά εποικοδομητική και δυναμική μπορεί κάτι να καταφέρει μακροπρόθεσμα.

Πολύ φοβάμαι ότι θα λήξει και αυτή η ανόητη φιέστα με θύματα αθώους πολίτες και άνευ κάποιου αποτελέσματος.

Ας φερθούμε με σύνεση και ας αντλήσουμε από την πείρα του παρελθόντος!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Την ημέρα που σε γνώρισα είχες μια ένταση απίστευτη στο βλέμμα σου όταν μας σύστησαν.

Δεν έκρυψες ούτε στιγμή το ενδιαφέρον σου για μένα… η σχετική αδιαφορία που σου έδειξα… μάλλον σε έβγαλε έξω από τα νερά σου. Δεν είχες συνηθίσει να αδιαφορούν οι άντρες για σένα.

Επιδίωξες με επιμονή να βγεις μαζί μου… να με γνωρίσεις καλύτερα! Οπότε συναντιόμασταν με κοιτούσες στα ματιά με τόσο πάθος, λες και δεν είχες ερωτευτεί ξανά άλλον άντρα….

Κολακεύτηκα, είναι αλήθεια, από το ενδιαφέρον μιας τόσο όμορφης γυναίκας, δεν είχα εμπνεύσει τόσο έντονα συναισθήματα σε κανέναν άνθρωπο ως τότε….και από περιέργεια κυρίως, δέχτηκα κάποιες από τις προσκλήσεις σου για εξόδους.

Ήταν πολύ όμορφες εκείνες οι συναντήσεις … είχα τόσο συνηθίσει να κάνω πάντα εγώ “παιχνίδι” και ήταν απροσδόκητα και ευχάριστα διαφορετική… η διαρκής προσπάθεια σου να με κανείς να περνάω καλά.

Αριστοτεχνικά ξεδίπλωσες την προσωπικότητα σου μπροστά μου και η αλήθεια ήταν, πως ήταν εξίσου εντυπωσιακή με το “φαίνεσθαι” σου. Πολύχρωμες οι ιστορίες που διηγούσουνα, εύστοχα τα σχόλια σου για τα πράγματα, γάργαρο το γέλιο σου και γλυκά δηκτικός ο τρόπος που παρατηρούσες τον κόσμο γύρω σου... η ώρα μαζί σου είχε αποκτήσει μια άλλη διάσταση… διαστέλλονταν στο άπειρο οι στιγμές μας.!..

Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα σε ερωτευόμουν τελικά και εγώ… παλινδρομούσα ανάμεσα στη ζωή που ήξερα να κάνω και στη ζωή που μου προσέφερες εσύ… και πέρασαν έτσι τέσσερις μήνες….

Δεν θα τους χαρακτήριζα ως συγκλονιστικούς και όμορφους καθώς ήταν όλο ένταση και ατελείωτα άγχη από την μεριά μου! Αισθανόμουν ότι απιστώ εις βάρος του εαυτού μου… όλο μου το είναι επαναστατούσε και ζητούσε να απαλλαγώ από την εξάρτηση!

Εσύ από την άλλη, μου έδειχνες με όλους τους τρόπους ότι ζεις το απόλυτο όνειρο στο πλάι μου! Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου είχε κάποιος διαλύσει κάθε αμφιβολία για την αλήθεια του, για την αλήθεια των λόγων του! Την πιο ατόφια αγάπη μου έδινες… άρχισαν να με αναστατώνουν οι στιγμές μας…

Δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ, δεν ξέρω αν μια γυναίκα μπορεί ποτέ να μου προκαλέσει τέτοιο συναίσθημα … αλλά αγάπησα τόσες πτυχές σου και για κάποιες στιγμές , ακόμη, φαντάστηκα και τη ζωή μου μαζί σου… μια ζωή που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί για μένα ως τότε.

Δεν ήμουν φτιαγμένος όμως γι’ αυτή τη ζωή…αισθανόμουν ότι θέλω να επιστρέψω στην αλήθεια μου… αυτή που ο καθένας έχει μέσα του ανακαλυμένη από πάντα, που είναι μαζί ανεκτίμητος θησαυρός και πεμπτουσία της ύπαρξης του καθενός μας

….Έκλαψες με δάκρυα αληθινά –και όχι από εγωισμό που δε θα με είχες πια- όταν σου είπα ότι δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια δέσμευση… ανόητη δικαιολογία… πολύ λίγη… αλλά αναγκαία δυστυχώς.

Πέρασαν 3 χρόνια και ακόμα σε θυμάμαι… θυμάμαι το απόλυτο δόσιμο σου…
Μόνο αυτες ... οι γυναίκες, οι μητέρες, οι πηγές της ζωής μας.... ίσως ξέρουν και μπορούν να δίνονται έτσι!

Αν μονάχα ήμουν αλλιώς….

Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΜΗΝΑΣ

Ο Δωδέκατος μήνας της Μεγάλης Γιορτής…. της μικρής Νίκης του Φωτός, Της ελπίδας που ξαναγεννιέται…. Της ελπίδας που ζεσταίνει της ψυχές περισσότερο και από την πιο καυτή μέρα του καλοκαιριού!

Ο Δωδέκατος μήνας Της Μεγάλης Μοναξιάς, Της Μεγάλης Ανασφάλειας, Της Μεγάλης Οικογένειας, Του Μεγάλου Άλματος στο μέλλον…

Ο Δωδέκατος μηνάς Του Σκοταδιού που κρύβει στα ερέβη του τις πιο μύχιες σκέψεις… που μεθάει τις επιθυμίες… που ζητάει από την ψυχή το μεγαλύτερο της κουράγιο, για να αντέξει στις δυσκολίες…. που ενώνει τα πάντα…. που δίνει την μαγική ώθηση στο μέλλον… στον κύκλο που πάει μπροστά και συνεχίζει…

Ο Δωδέκατος μήνας που Νικάει το Σκοτάδι… δειλά στην αρχή… που δίνει την δύναμη στις κρύες μέρες του μέλλοντος… λίγο λίγο να φέρουν την ισορροπία και πιο μετά το μεθυστικό φως του καλοκαιριού.

Ο Δωδέκατος μήνας Του Τέλους και Της Αρχής …. Της Κρίσης,… Του Μεγάλου Αιώνιου Χορού….

Ο Δωδέκατος μήνας των Πικρών Αναμνήσεων, των Ατελείωτων Τύψεων και των Απραγματοποίητων Υποσχέσεων….

Ο Δωδέκατος μήνας Των Παραισθήσεων… Της Μαγικής εκείνης σιγουριάς, που ενώ όλα γύρω πεθαίνουν, αυτή η μικρή αλλά τόσο απτή απόδειξη της αντίστασης του φωτός, Υπόσχεται χιλιετίες πολλές τώρα, Την Συνέχεια όλων των πραγμάτων…

...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΜΕ?

Και ξαφνικά φτάνεις σε ένα σημείο και λες…που πάμε από εδώ?

Ακολούθησες την πορεία που αρχικά σου υπέδειξαν και μετά κατά περίπτωση επέλεγες…

Δεν είχε και πολλές στροφές ο δρόμος. Άκοπα σχετικά ανέβαινες τις ανηφόρες… και απνευστί τρέχοντας διέσχιζες την κατηφόρα…

Εύκολα αναγνώριζες τα βουνά που σου είχαν σημαδέψει, τα περάσματα και τις χαράδρες για τις οποίες σου είχαν μιλήσει.

Έφτανες στις κοιλάδες που είχες ονειρευτεί –ποτέ δεν είχανε την ομορφιά που σου έταζαν στη σκέψη- αλλά ευχαριστημένος ξαπόσταινες… και συνέχιζες το ταξίδι….

Και ξαφνικά έφτασες εδώ…με τον ήλιο του μεσημεριού να λούζει με ιδρώτα το πρόσωπό σου, και εσύ να αναρωτιέσαι: “και τώρα από δω που”?

Γνωστό το μέρος και οι χάρτες όλοι σημαδεμένο το ‘χουν…
και η πορεία χαραγμένη…

και συ στο απόγειο της δύναμης σου…γιατί ξαφνικά τόσες αμφιβολίες?

Γιατί το μέρος σου φαίνεται αδιάφορο, η πορεία βαρετή, οι συνταξιδιώτες σου πρόσωπα που απλά πλαισιώνουν το τοπίο?

Πόσο αχάριστος άραγε είσαι για τα τόσα που απλόχερα σου δόθηκαν?

Πόσο αγνώμων να μην υπολογίζεις τον κόπο που εσύ και άλλοι κατέβαλαν για να βρεθείς σε αυτό το μέρος, το από τόσους ζηλευτό?

Ο τόπος όμως σου προκαλεί μια ακαθόριστη στεναχώρια….

Δεν ξέρεις που αλλού θα ήθελες να ήσουν, δεν ξέρεις που αλλού θα μπορούσες να είσαι… Δεν κινείσαι, παγωμένος κοιτάζεις γύρω σου , ένας ασυναίσθητος μορφασμός διαγράφεται στο πρόσωπο σου…όπως κάνεις πάντα όταν σε πιάνει παρόμοια απόγνωση.

ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΜΟΥ

Οι φίλοι είναι οι συνοδοιπόροι που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για το ταξίδι είναι οι συμπαίκτες που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για το παιχνίδι της ζωής. Στο μυαλό όλων μας η φιλία ήταν πάντα μια έννοια αγνή, απόλυτη, τοποθετημένη ψηλά στην κλίμακα των αξιών και των προτεραιοτήτων μας

…. Στην πορεία ,ίσως, πολλοί από μας καταλάβαμε ότι τίποτα δεν είναι τόσο απόλυτο, μόνιμο η ιδανικό… ωστόσο η αξία της φιλίας έμενε και μένει αδιαπραγμάτευτη στην ψυχή μας.

Στο πέρασμα των χρόνων κατανοήσαμε ότι ο χρόνος, οι διαφορετικές συνθήκες που παρουσιάζονταν στη ζωή κάποιου και κατ’ επέκταση οι νέες ανάγκες που προέκυπταν στις ζωες όλων μας…μετέβαλαν, τροποποίησαν, κατάργησαν οριστικά ή προσέθεσαν νέους “παίκτες” στο σενάριο των ζωών μας.

Καταλάβαμε ακόμη καλύτερα τη σχέση του “δούναι και λαβειν” σε όλα τα επίπεδα, που είναι εξάλλου και ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των σχέσεων… και ζητά διαρκώς την αδιάλειπτη προσοχή μας, εφόσον ενδιαφερόμαστε να συνεχίσουμε την “κοινή” μας πορεία με κάποιον.

Απογοητευτήκαμε, διαγράψαμε, επανεντάξαμε ανθρώπους στις ζωες μας…αλλά πάντα κατανοούμε και κατανοώ και ο ίδιος ότι η παράσταση θέλει συμπρωταγωνιστές και θεατές , που θα εναλλασσόμαστε στους ρόλους…. Μόνο έτσι έχει ενδιαφέρον…

Σε όλους τους φίλους μου λοιπόν… που εξ ορισμού μόνο λίγοι και ξεχωριστοί μπορεί να είναι για τον καθένα …

Στον συνοδοιπόρο μου στις σκέψεις και στους διαλόγους, στον συνταξιδιώτη που από χρόνια αποφασίσαμε ο ένας να παρακολουθεί και να ενισχύει την πορεία του άλλου,
στον επιβάτη που η “τρέλα” του με αναζωογονεί και με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός και δυνατός, στον συνεπιβάτη που με κάνει να καταλαβαίνω ότι η καρδιά όλων των ζητημάτων είναι απλή, στον συμπρωταγωνιστή μου που τόσο όμορφα ρέουν τα λόγια μαζί του και αποφορτίζουμε αμοιβαία τις εντάσεις μας.
Σε όλους όσους έφυγαν ή τους έκανα να φύγουν ....

Θέλω να πω…ότι δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα για μένα… δεν χρειάζομαι να ξερώ τα πάντα για σας… όσα όμως επιλέξαμε να τα φωτίσει ο προβολέας ας τα απολαύσουμε στο έπακρο!
… Εξάλλου δεν έχει σενάριο το ταξίδι… δεν έχει δεσμεύσεις το παιχνίδι… για αυτό είναι τόσο δύσκολο και όμορφο μαζί!

ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ

Και κάπου ανάμεσα στις ταινίες του 49ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις εξόδους του τριημέρου…μια σκέψη είναι ικανή να διαταράξει το παραμύθι.

Το ομιχλώδες τοπίο της πόλης, σαν από ειδική παραγγελία για τις ημέρες των ταινιών, ο ομολογουμένως “γλυκός” έως τώρα Νοέμβρης και η συντροφιά καλών φίλων έχασαν ξαφνικά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφηναν ,όταν, άρχισε να γυρίζει ξανά στο μυαλό μου, η ανείπωτη εκείνη επιθυμία…αυτή της πατρότητας.

Η σκέψη δεν είναι νέα στο μυαλό… ήμουν 20 χρονών και ακαθόριστα τριγυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του μέλλοντος και η επιθυμία του να αποκτήσω κάποτε ένα παιδί. Τώρα που η δεκαετία των 20 αρχίζει να πνέει τα λοίσθια….η σκέψη επανήλθε και μαζί της και η επιθυμία, εντονότερη από άλλες φορές.

Το “εγωιστικό γονίδιο” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας… ξυπνάει κάποτε και θέλει να βρει την δικαίωση του. Η διαιώνιση…ακούγεται τόσο πεζή η λέξη….. στην πραγματικότητα όμως περιγράφει την ανάγκη μας να πάρουμε ένα παιδί από το χέρι, να του μάθουμε τον κόσμο… να του αφήσουμε παρακαταθήκη και εφόδιο τις δικές μας σκέψεις, για να τις προεκτείνει, να τις ξεπεράσει και ενδεχομένως να τις απορρίψει. Η ανάγκη μας να δώσουμε απόλυτη αγάπη και αφοσίωση σε ένα πλάσμα που θα είναι κομμάτι της δικής μας σάρκας… να κοιτάξουμε ένα βλέμμα που θα πηγάζει από το δικό μας και θα έχει κατεύθυνση στο άπειρο μέλλον…μέσα από τις γενιές που θα έρθουν…

Έντονη είναι μέσα μου αυτή η ανάγκη και αποφάσισα να την εκφράσω τίμια στον εαυτό μου, χωρίς να την κρύψω. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα στη ζωή η επιθυμία και άλλο η δυνατότητα πραγμάτωσης της. Η λύση της παρένθετης μητέρας και ανάλογες αυτής… φαντάζουν δύσκολες, βουνό για την ακρίβεια στο μυαλό μου.

… Και όταν η επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα, γεννιέται μια θλίψη βαθειά… που δεν γιατρεύεται…. Αλλά υποβόσκει και περιμένει την επόμενη ευκαιρία της… να χαλάσει ίσως μια ακόμα ωραία στιγμή.

Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη… ίσως πρέπει να αρκεστώ στην γλυκιά νύχτα... στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στην ομίχλη…..

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Κάποιες μέρες βροχερές σαν τη σημερινή…. Θυμάμαι τους έρωτες του παρελθόντες.... Αυτόν που εξαντλήθηκε στον χρόνο, αυτόν που ήταν αταίριαστος εξαρχής αλλά εγώ τον πάλευα και αυτόν που με πρόδωσε και με έκανε ποτέ ξανά να μη παθιάζομαι τόσο.

Κάποιοι λένε ότι ερωτευόμαστε πραγματικά μια μόνο φορά και άλλοι πιστεύουν ότι ανάλογα με τις συνθήκες, μπορούμε πολλές φορές να παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό του πάθους…από το φοβερό συναίσθημα της απόλυτης αυτής “παράνοιας”.

Πιστεύω προσωπικά ότι η εμπειρία και ο χρόνος, μετριάζει πάντα τον ενθουσιασμό και όλους τους καινούριους που έρχονται στην πορεία… αλλά από την άλλη η ανάγκη μας για περιπέτεια και ενθουσιασμό γίνεται συχνά αυτοεκπληρούμενη προφητεία στα πρόσωπα νέων ανθρώπων που συναντάμε … και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας μπορούμε ξανά και ξανά να βρεθούμε στην παράλογη αυτή συγκίνηση του έρωτα.

Είναι στιγμές που είμαστε γεμάτοι από έρωτα και συναίσθημα και στιγμές που είμαστε άδειοι…..σαν την παλίρροια γεμίζει και αδειάζει η ψυχή….

Και για να επανέλθω στον αρχικό μου συλλογισμό… οι έρωτες που πέρασαν με έμαθαν να επενδύω σωστότερα, να εμπιστεύομαι λιγότερο και να αποφασίζω με σωστότερα κριτήρια για το τι μου ταιριάζει… ώρες ώρες όμως δεν ξέρω αν έμαθα τελικά τόσα πολλά… και άνετα μπορεί να κάνω τα ίδια ή και περισσότερα λάθη…..

Η προδοσία, η ματαιότητα και η φθορά ανακατεύονται σήμερα με τη μελαγχολική βροχερή μέρα…. Αλλά οι πληγές τους έχουν πλέον γιατρευτεί και οι ουλές που άφησαν μάλλον προσμονή γεννάνε παρά πόνο!

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

(Συνέχεια του προηγούμενου?) … Υπάρχουν κάποια άλλα βράδια πάλι, που παραδίδεσαι στις επιθυμίες του σώματός σου… εκεί οι απαντήσεις σου δίνονται άμεσα.

Οι συντελεστές είναι γνωστοί, οι πράξεις και τα λόγια έχουν άμεσο αντίκτυπο… εκεί δεν είσαι μόνος… Οι επιθυμίες σου καθρεφτίζονται, τις βλέπεις ξεκάθαρες, θαυμάζεις και θαυμάζεσαι, δίνεις και εισπράττεις.

Γυμνός όπως σε όλα τα βαπτίσματα και τις αναγεννήσεις, ξεφεύγεις από τον κόσμο των θεωριών και περνάς στην πράξη. Ενώνεσαι με το άλλο σώμα και συχνά αισθάνεσαι την τρυφερότητα, το πάθος και τον έρωτα να σε κατακλύζουν …. κάπου εκεί υποψιάζεσαι ότι βρίσκεται και το νόημα όλων των πραγμάτων.

Φυσικά οι στιγμές αυτές δεν είναι ξένες στην πραγματικότητα σου… είναι όμως μια προέκταση της στο άπειρο.

Ωστόσο στον ατελή αυτόν κόσμο… που η αιωνιότητα είναι ασύμβατη με την ύπαρξη μας… η επιστροφή στην πραγματικότητα (χωρίς τις προεκτάσεις της!) … κρύβει πάντα μια οδύνη… γιατί όση αγάπη και να νιώθεις για τον άλλο άνθρωπο… ξέρεις ότι “επέλεξε” ο άνθρωπος, από καταβολής του, να αμφιβάλει για όλα…. Επιστροφή στις αμφιβολίες λοιπόν ξανά και ξανά…

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Κάποια βράδια όταν μένεις μόνος... αρχίζει η ανελέητη αυτό-ανάκριση… η σκληρότερη απ’ όλες…. Εκείνη που δεν υποχωρεί μέχρι να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα απάντησης.

Γεννιούνται εκείνες τις ώρες όλες οι τύψεις για τις παραλήψεις του παρελθόντος και μαζι με αυτές γεννιούνται και όλα τα βασανιστικά ερωτήματα για το που οδηγούμε τι ζωή μας, πως προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον, ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να χαράξουμε για να είμαστε όσο γίνεται πιο ευτυχείς και ασφαλείς, ή πετυχημένοι και ότι άλλο ζητούμενο μπορεί κανείς να έχει.

Είναι δύσκολες εκείνες οι ώρες και δεν οδηγούν κατά κανόνα σε καμία απόφαση… Είναι άλλες οι στιγμές της απόφασης… πιο ενστικτώδεις συνήθως και κάτω από πλαίσια που η ζωή απροσδόκητα καθορίζει.
Ωστόσο υποβάλλουμε τον εαυτό μας στο αργό βασανιστήριο, στο γυμνάσιο αυτό της ψυχής. Με σκληρότητα και με φωνή εσωτερική και αμείλικτη απευθύνουμε στον εαυτό τα δυσκολότερα και πιο ωμά ερωτήματα

… δοκιμάζουμε τα όρια μας…και παράλληλα υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και πάλι ότι το μόνο δικαστήριο στο οποίο θα λογοδοτούμε ως το τέλος της ζωής μας, θα είναι αυτό της ψυχής μας…. Γιατί αυτό και μόνο αυτό μπορεί να μας απαλλάξει απ’ όλες τις κατηγορίες και να μας παραδώσει πιο ήσυχους στον ύπνο και στην ελπίδα της καινούριας μέρας.

Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Είναι λογικό ότι η εκλογή του νέου Αμερικανού προέδρου δεν θα αλλάξει ιδιαίτερα, ή ίσως και καθόλου, την αμερικανική πολιτική έναντι του υπόλοιπου πλανήτη.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε, θεωρώ, τη σημασία της εκλογής αυτής σε επίπεδο συμβόλων. Η εκλογή ενός έγχρωμου, αφροαμερικανού άντρα στην θέση του προέδρου των Η.Π.Α έχει την ιδιαίτερη σημασία της στο νέο κόσμο που δημιουργείται..

Θα συμφωνήσω με όλες τις απόψεις που ισχυρίζονται ότι ο ίδιος αποτελεί μια επιλογή του “συστήματος”, αλλά αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι γιατί το σύστημα οδηγήθηκε σε μια τέτοια επιλογή?

Κάτι που στο παρελθόν θα φάνταζε ουτοπικό, δηλαδή η εκλογή ενός έγχρωμου ανθρώπου στο -συμβολικά και από θέσης- ύψιστο αξίωμα των δυτικών δημοκρατιών, έγινε πραγματικότητα.

Φυσικά χιλιάδες άλλοι γονιδιακά ή φυλετικά “ξένοι” η “διαφορετικοί” άνθρωποι έχουν καταλάβει αξιώματα αθροιστικά και ουσιαστικά μεγαλύτερης ισχύος, από αυτή του προέδρου των Η.Π.Α … ωστόσο η κατάλυση, και αυτής της τελευταίας, προκατάληψης, του χρώματος ίσως πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει και οι προκαταλήψεις αίρονται και σβήνουν από το μυαλό των ανθρώπων!

Το ίδιο το σύστημα διαπιστώνει ότι για να επιβιώσει πρέπει να αποδέχεται και να ενσωματώνει το διαφορετικό…ενίοτε και να το τοποθετεί ως έμβλημα του… όπως συνέβη και χθες στις Η.Π.Α

Ας το θυμόμαστε όλοι εμείς που συχνά απαξιώνουμε κάθε αγώνα… με την δικαιολογία, ότι είναι μάταιος!

ΝΟΗΜΑ

…Και άμα πάψουν να σε καταδυναστεύουν όλα τα δαιμόνια σου….
…και άμα η νύχτα πια δεν σε απειλεί…

...και όταν ο έρωτας θα έχει βρει οριστικά την πλήρωση του

…τότε τι νόημα, άραγε, θα έχει το ταξίδι?
…Στο βάσανο βρίσκεται η δημιουργία, και στο ανεκπλήρωτο όνειρο η ηδονή….
…Μικρός θάνατος η κάθε ολοκλήρωση!

ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Δεν θελω αλλες ταμπελες, λεξεις και πολυπλοκες εννοιες.
Δεν θελω αλλες αληθειες και ψεματα...
Δεν θελω αλλες κραιπαλες, ουτε ομως και αγωνες η' μεγαλες προσπαθειες ..... θελω μονο να ταξιδευω στον κοσμο και στις ψυχες.... να τις ταξιδευω γαληνια... αφηνοντας στιγμα και οχι πονο!