Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ... ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ




Ποτέ ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην συνήθεια?

Ποτέ αρχίζει η συνήθεια να γίνεται καταναγκασμός?

Ποτέ οι σχέσεις φτάνουν στο τέλος τους και για ποσό αξίζει να τις έχει κανείς στην “εντατική” μέχρι να πεθάνουν?

Υπάρχουν σημάδια της επερχομένης κρίσης και μπορούμε να την αποσοβήσουμε ή νομοτελειακά ακόμα και οι καλυτέρα θεμελιωμένες και στηριγμένες σχέσεις τελειώνουν?

Πόσες άλλες επιλογές υπάρχουν εκεί έξω και αξίζει άραγε κανείς να εγκαταλείψει την “ασφάλεια” του περιβάλλοντος του?

Γιατί να μην υπάρχει εκεί έξω ένα ΔΝΤΣ ( Διεθνές Νομισματικό Ταμείο Σχέσεων) στο οποίο να μπορείς να προσφεύγεις, και να δηλώνεις την χρεοκοπία σου, και αυτό να σου επιβάλει (έστω και αυστηρότατα) μετρά ανάκαμψης?




Περνάω μια φάση μεγάλης “ασυμβατότητας” με το περιβάλλον μου οι φιλίες ετών μοιάζουν να μη γεμίζουν πλέον τα κενά μου.. οι νεότερες φιλίες από την άλλη αν και αρκετά ικανοποιητικές γεμίζουν κάποιες μονό αναζητήσεις μου…. Και εγώ έχω την γελοία εκείνη αίσθηση της ανημποριάς… Της ελλείψεις σχεδίου Α και Β ή και Γ (για να μείνω πιστός και στο πνεύμα των ημερών) που θα με βγάλει από την κρίση!

Και την χαρακτηρίζω γελοία… γιατί καταλαβαίνω ποσό εξεζητημένο και κακομαθημένο είναι σε μια εποχή οικονομικών, προσωπικών, επαγγελματικών και εκατοντάδων άλλων θεμελιωδών προβλημάτων του κόσμου όλου… εμένα να με απασχολεί ο μικρόκοσμος μου… και μάλιστα με ένα αίτημα σχετικά επουσιώδες στα ματιά αρκετών… την αναζήτηση ποιοτικότερων σχέσεων… μετά την διαπίστωση του τέλματος στο οποίο περιήλθαν αρκετές από τις ήδη υπάρχουσες!

Ως «δυνατή οικονομία» που είμαι.. Το είχα προβλέψει και εξηγήσει μέσα μου βεβαία το τέλμα από την αρχή της χρονιάς και για όσους τυχόν ανησυχήσουν αλλά και για κάποιους πιθανούς «κερδοσκόπους» της κατάστασης μου, δηλώνω περήφανα ότι δεν έχω “καταρρεύσει”! :) Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά αναχώματα και άμυνες που έχτισα για παρόμοιες κρίσεις , απλά τώρα την βιώνω και όπως και τα το κάνουμε είναι άλλο πράγμα να προγραμματίζεσαι για κάτι και άλλο να το βιώνεις!

Ξέρω βεβαία ότι η κρίση θα φέρει ευκαιρίες…. Και θα έρθει αργά ή γρήγορα και η ανάκαμψη… ωστόσο ένα σφίξιμο όσο να πεις το νοιώθω!