Και κάπου ανάμεσα στις ταινίες του 49ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις εξόδους του τριημέρου…μια σκέψη είναι ικανή να διαταράξει το παραμύθι.
Το ομιχλώδες τοπίο της πόλης, σαν από ειδική παραγγελία για τις ημέρες των ταινιών, ο ομολογουμένως “γλυκός” έως τώρα Νοέμβρης και η συντροφιά καλών φίλων έχασαν ξαφνικά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφηναν ,όταν, άρχισε να γυρίζει ξανά στο μυαλό μου, η ανείπωτη εκείνη επιθυμία…αυτή της πατρότητας.
Η σκέψη δεν είναι νέα στο μυαλό… ήμουν 20 χρονών και ακαθόριστα τριγυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του μέλλοντος και η επιθυμία του να αποκτήσω κάποτε ένα παιδί. Τώρα που η δεκαετία των 20 αρχίζει να πνέει τα λοίσθια….η σκέψη επανήλθε και μαζί της και η επιθυμία, εντονότερη από άλλες φορές.
Το “εγωιστικό γονίδιο” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας… ξυπνάει κάποτε και θέλει να βρει την δικαίωση του. Η διαιώνιση…ακούγεται τόσο πεζή η λέξη….. στην πραγματικότητα όμως περιγράφει την ανάγκη μας να πάρουμε ένα παιδί από το χέρι, να του μάθουμε τον κόσμο… να του αφήσουμε παρακαταθήκη και εφόδιο τις δικές μας σκέψεις, για να τις προεκτείνει, να τις ξεπεράσει και ενδεχομένως να τις απορρίψει. Η ανάγκη μας να δώσουμε απόλυτη αγάπη και αφοσίωση σε ένα πλάσμα που θα είναι κομμάτι της δικής μας σάρκας… να κοιτάξουμε ένα βλέμμα που θα πηγάζει από το δικό μας και θα έχει κατεύθυνση στο άπειρο μέλλον…μέσα από τις γενιές που θα έρθουν…
Έντονη είναι μέσα μου αυτή η ανάγκη και αποφάσισα να την εκφράσω τίμια στον εαυτό μου, χωρίς να την κρύψω. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα στη ζωή η επιθυμία και άλλο η δυνατότητα πραγμάτωσης της. Η λύση της παρένθετης μητέρας και ανάλογες αυτής… φαντάζουν δύσκολες, βουνό για την ακρίβεια στο μυαλό μου.
… Και όταν η επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα, γεννιέται μια θλίψη βαθειά… που δεν γιατρεύεται…. Αλλά υποβόσκει και περιμένει την επόμενη ευκαιρία της… να χαλάσει ίσως μια ακόμα ωραία στιγμή.
Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη… ίσως πρέπει να αρκεστώ στην γλυκιά νύχτα... στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στην ομίχλη…..
Το ομιχλώδες τοπίο της πόλης, σαν από ειδική παραγγελία για τις ημέρες των ταινιών, ο ομολογουμένως “γλυκός” έως τώρα Νοέμβρης και η συντροφιά καλών φίλων έχασαν ξαφνικά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφηναν ,όταν, άρχισε να γυρίζει ξανά στο μυαλό μου, η ανείπωτη εκείνη επιθυμία…αυτή της πατρότητας.
Η σκέψη δεν είναι νέα στο μυαλό… ήμουν 20 χρονών και ακαθόριστα τριγυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του μέλλοντος και η επιθυμία του να αποκτήσω κάποτε ένα παιδί. Τώρα που η δεκαετία των 20 αρχίζει να πνέει τα λοίσθια….η σκέψη επανήλθε και μαζί της και η επιθυμία, εντονότερη από άλλες φορές.
Το “εγωιστικό γονίδιο” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας… ξυπνάει κάποτε και θέλει να βρει την δικαίωση του. Η διαιώνιση…ακούγεται τόσο πεζή η λέξη….. στην πραγματικότητα όμως περιγράφει την ανάγκη μας να πάρουμε ένα παιδί από το χέρι, να του μάθουμε τον κόσμο… να του αφήσουμε παρακαταθήκη και εφόδιο τις δικές μας σκέψεις, για να τις προεκτείνει, να τις ξεπεράσει και ενδεχομένως να τις απορρίψει. Η ανάγκη μας να δώσουμε απόλυτη αγάπη και αφοσίωση σε ένα πλάσμα που θα είναι κομμάτι της δικής μας σάρκας… να κοιτάξουμε ένα βλέμμα που θα πηγάζει από το δικό μας και θα έχει κατεύθυνση στο άπειρο μέλλον…μέσα από τις γενιές που θα έρθουν…
Έντονη είναι μέσα μου αυτή η ανάγκη και αποφάσισα να την εκφράσω τίμια στον εαυτό μου, χωρίς να την κρύψω. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα στη ζωή η επιθυμία και άλλο η δυνατότητα πραγμάτωσης της. Η λύση της παρένθετης μητέρας και ανάλογες αυτής… φαντάζουν δύσκολες, βουνό για την ακρίβεια στο μυαλό μου.
… Και όταν η επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα, γεννιέται μια θλίψη βαθειά… που δεν γιατρεύεται…. Αλλά υποβόσκει και περιμένει την επόμενη ευκαιρία της… να χαλάσει ίσως μια ακόμα ωραία στιγμή.
Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη… ίσως πρέπει να αρκεστώ στην γλυκιά νύχτα... στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στην ομίχλη…..
8 σχόλια:
μεγάλη κουβέντα. πολλές σκέψεις. ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μετά. πραγματικά δεν γνωρίζω αν αυτό το "εγωιστικό γονίδιο" αρκεί. απλά επειδή μοιάζει εγωιστικό.
όλα αυτά που θες να προσφέρεις μπορείς να τα προσφέρεις. και ας μην είναι σάρκα ίδια. δεν βγαίνουν συμπεράσματα. μεγάλη κουβέντα.
μα αν θελήσεις πραγματικά κάτι, κάποτε θα έρθει.
καλημέρες πολλές!
δεν εχω καθολου αυτη την ανησυχια , ο κοσμος ειναι γεματος παιδια , ενα ακομη δεν κανει τη διαφορα , εχουμε γεινει πολλοι πανω στη γη, αλλα αν το θες πολυ τολμησε το
δεν νομίζω ότι είναι εγωιστικό γονίδιο. είναι η ανθρώπινη ανάγκη να νικήσειw το θάνατο, να διαιωνίσειw την φύση σου, να νιώσεις ότι στο τέλος αφήνεις κάτι πίσω σου.
κι εγώ το έχω σκεφτεί αλλά δεν θα γινόμουν καθόλου καλός πατέρας..
πάντως εντάξει δεν σε πήραν και τα χρόνια..από ότι καταλαβαίνω σχεδόν συνομίληκοι είμαστε
Η ανάγκη πατρότητας όπως και μητρότητας δεν είναι κατ΄ανάγκη εγωιστικό γονίδιο. Όταν η ανάγκη είναι να προσφέρεις σε ένα παιδί, οποιοδήποτε παιδί, μπορεί να "παίρνεις" κι εσύ σαν γονιός, αλλά ταυτόχρονα δίνεις. Κι αυτό είναι που μετρά...
Ηλικιακά αντιλαμβάνομαι έχεις χρόνια ακόμα... ίσως βοηθήσουν σύντομα και οι διάφορες νομοθεσίες... οπόταν γιατί το όνειρο να μην γίνει πραγματικότητα;
Στο χρόνο τους πολλά μπορούν να γίνουν.
Σημείωση: "Το εγωιστίκο γονίδιο" το δανείστηκα ως τίτλο από το ομώνυμο βιβλίο του Richard Dawkins, The selfish gene (1976), που λέει ότι οι άνθρωποι υπάρχουν ως «οχήματα» ή μηχανές επιβίωσης, με τα γονίδια να δημιουργούν τους ανθρώπινους μηχανισμούς προκειμένου να αναπαραχθούν τα ίδια και να επιβιώσουν στο πέρασμα των χρόνων.
basnia, έχεις πάντα ένα θετικό μή νυμα να δώσεις, και οι φίλοι σου, υποθέτω, είναι πολυ τυχεροί που έχουν έναν τόσο οπτιμιστή άνθρωπο κοντά τους!
pastlifedreams,ναι εννοείται οτι οι επιθυμίες δε δυμπίπτουν πάντα, αλλά σύχνα είναι πόλυ δύσκολα πραγματοποιήσιμες
tovene, υπολόγιζα στο οτι θα συμφώνουσες μαζι μου, και έπεσα μέσα! :-) ... όσο για το αν γινόσουν κάλος πάτερας, γιάτι τόσο αυστηρός με τον εαύτο σου? Έγω λέω θα είχες πολλά να δώσεις!
ruth_less, είναι ευχάριστη στα αυτιά μου, η αντιμετώπιση που έχεις για το θέμα και εύχομαι και εγώ, ο χρόνος να αλλάξει την στεναχώρια που μου προκάλει η τωρίνη κατάσταση!
ΜΕΡΙΚΕς ΦΟΡΕς ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΚΕΨΕΙς , ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΚΟΝΕς ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ Η ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΝ ΕΙΧΑ ΠΑΙΔΙΑ , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ , ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ , ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΛΟΙ , ΚΑΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ.
lost thoughts... δεν υπάρχει όριο στην εξέλιξη ... μπορεί έτσι να πιεστούμε, να αποικίσουμε άλλους πλανητές, που ξέρεις? ... οσό για το τι επιθυμείς για σένα... δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι.. η ζώη μας, μας ανηκεί!
Δημοσίευση σχολίου