Και ξαφνικά φτάνεις σε ένα σημείο και λες…που πάμε από εδώ?
Ακολούθησες την πορεία που αρχικά σου υπέδειξαν και μετά κατά περίπτωση επέλεγες…
Δεν είχε και πολλές στροφές ο δρόμος. Άκοπα σχετικά ανέβαινες τις ανηφόρες… και απνευστί τρέχοντας διέσχιζες την κατηφόρα…
Εύκολα αναγνώριζες τα βουνά που σου είχαν σημαδέψει, τα περάσματα και τις χαράδρες για τις οποίες σου είχαν μιλήσει.
Έφτανες στις κοιλάδες που είχες ονειρευτεί –ποτέ δεν είχανε την ομορφιά που σου έταζαν στη σκέψη- αλλά ευχαριστημένος ξαπόσταινες… και συνέχιζες το ταξίδι….
Και ξαφνικά έφτασες εδώ…με τον ήλιο του μεσημεριού να λούζει με ιδρώτα το πρόσωπό σου, και εσύ να αναρωτιέσαι: “και τώρα από δω που”?
Γνωστό το μέρος και οι χάρτες όλοι σημαδεμένο το ‘χουν…
και η πορεία χαραγμένη…
και συ στο απόγειο της δύναμης σου…γιατί ξαφνικά τόσες αμφιβολίες?
Γιατί το μέρος σου φαίνεται αδιάφορο, η πορεία βαρετή, οι συνταξιδιώτες σου πρόσωπα που απλά πλαισιώνουν το τοπίο?
Πόσο αχάριστος άραγε είσαι για τα τόσα που απλόχερα σου δόθηκαν?
Πόσο αγνώμων να μην υπολογίζεις τον κόπο που εσύ και άλλοι κατέβαλαν για να βρεθείς σε αυτό το μέρος, το από τόσους ζηλευτό?
Ο τόπος όμως σου προκαλεί μια ακαθόριστη στεναχώρια….
Δεν ξέρεις που αλλού θα ήθελες να ήσουν, δεν ξέρεις που αλλού θα μπορούσες να είσαι… Δεν κινείσαι, παγωμένος κοιτάζεις γύρω σου , ένας ασυναίσθητος μορφασμός διαγράφεται στο πρόσωπο σου…όπως κάνεις πάντα όταν σε πιάνει παρόμοια απόγνωση.
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΜΕ?
Αναρτήθηκε από life_traveller στις 11:50 π.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
και τώρα από δω όπου.
το θέμα είναι να περπατάμε.
αυξάνουμε τις πιθανότητες να γνωρίσουμε μέρη που θα θελήσουμε να μείνουμε. το καταλαβαίνουμε. με την πρώτη αίσθηση συνήθως.
http://www.youtube.com/watch?v=qAi3k5cw58o
Όλα αποκτούν διαφορετική σημασία όταν τα μοιράζεσαι... διαφορετική μυρωδιά και όψη.
Συνέχισε όμως να περπατάς και άρχισε να νοιώθεις για σένα, όχι γιατί κάποιοι σου έμαθαν ή σου υπέδειξαν κάποιες καταστάσεις.
Για σένα μόνο...
δεν ξέρεις που πας. χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. απλά ταξιδεύεις. και αναρωτιέσαι. σημασία έχει μόνο το ταξίδι; κάποια στιγμή δεν πρέπει να φτάσεις κάπου;
αναπάντητο το ερώτημα.
Basnia, σοφά τα λόγια σου.. κατά βάθος το ξέρω και εγώ οτι "το θέμα είναι να περπατάμε".. κάποιες φορές όμως το ξεχνάω... μέτα μου το υπενθυμίζουν σοφές φωνές.. όπως η δική σου.. και συνεχίζω να περπατάω!
υγ. Thanks για το link στην αρβανιτάκη... στοχευμένη.. πόλυ στοχευμένη επιλογή τραγουδιού, για την φάση μου... ούτε να με ήξερες ρε φίλε! :-))
ruth_less ...νιώθω και για μένα... επίλεγω... αλλά όπως και να το κάνουμε είμαστε και το "προιόν" της οικογένειας μας, και ,αν θέλεις, και της κοινωνίας γενικότερα! Πάντως -οσό μπορώ- εγώ διαλέγω, μη νομίζεις! :-)
Tovenito, (μου επιτρέπεις άραγε το υποκοριστικό?!), πάντα φτάνουμε κάπου... αλλά ως γνωστό τίποτα δεν είναι μόνιμο και για πάντα στη ζωή! Οπότε περπατάμε και όπου μας βγάλει ε? Επίσης αναπάντητο ερώτημα
δεν ειναι κατι, θα περασει και θα συνεχισεις να βαδιζεις χωρις σκοπο , χωρις προορισμο , καλο ταξιδι
τώρα σε βρήκα...δεν εχω χρόνο να σε διαβάσω αναλυτικά, αλλα απο μια γρήγορη ματιά που έριξα, μου άρεσε πολυ το ποστ σου....και κυριως ο τίτλος....θα επιστρέψω.......
Pastlifedreams, έτσι όπως τα λες είναι φίλε...ε τώρα αν βρίσκουμε και έναν σκοπό σε κάποιες φάσεις..καλό είναι μάλλον!
Sailormoon, καλωσήρθες στα ταξίδια μου, στα ταξίδια μας!
και τώρα δεν πάμε πουθενά!
περιμένουμε..
αυτό είναι το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής! το να περιμένεις το επόμενο, το διαφορετικό, εκείνο που θα σε κάνει να γελάσεις δυνατά!
polla monopatia
arketes epiloges...
diathesi na iparhei kai erwti(ma)tiki diathesi
Hasapi grammata, μια την βρίσκουμε...τη χάνουμε τη διάθεση...και φτου και από την αρχή!
Kat, προσωπικά δεν περιμένω συνήθως... αν και μια στάση είναι μάλλον απαραίτητη από καιρό εις καιρόν!
Δημοσίευση σχολίου