Με αφορμή τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας και την έντονη και συνολική, και εν πολλοις δικαιολογημένη, αντίδραση των bloggers σε αυτά… ήρθε στο μυαλό μου μια ρήση του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου “των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν ” , κοινώς ενώ καίγεται το σπίτι μας εμείς τραγουδάμε…
Αδιαμφισβήτητα, ζούμε σε συνθήκες μεγάλης κρίσης που μας αγγίζει όλους, αλλά μου γεννάται προσωπικά η απορία γιατί δεν υπάρχει απ’ όλους μας μια ανάλογη, ή γιατί όχι και εντονότερη, αντίδραση στις διακρίσεις που κάνει η πολιτεία εναντίον των ομοφυλόφιλων? Αντίδραση στον ρατσισμό που καλλιεργείται και στην πρόδηλη και πρόστυχη περιθωριοποίηση που ο ίδιος ο νόμος μας επιβάλλει?
Γιατί άραγε δεν μας εξοργίζει η άρνηση του κράτους να μας αναγνωρίσει το συνταγματικό δικαίωμα μας στην ισονομία και ισοπολιτεία? … Γιατί δεν οργιζόμαστε που λόγω του σεξουαλικού μας προσανατολισμού (επειδή απλά αποτελεί μειονότητα) να θεωρούμαστε ανίκανοι να παντρευτούμε, να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, ενώ από παντού καλλιεργείται το κλίμα του φόβου και της χλεύης εναντίον μας?
Γιατί άραγε τόσο πρόθυμα χαιρόμαστε με τα καμένα μαγαζιά και κτήρια σε έναν αγώνα που μας αφορά φυσικά… αλλά δεν έχουμε προτάσεις για έναν αγώνα που είναι η ίδια η ζωή μας, η μια και μοναδική που θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο?
Γιατί δεν προτείνουμε έναν ειρηνικό αγώνα.
Αντί για καμένα δέντρα , εμείς μπορούμε να τα βάφουμε…
Αντί για κατεστραμμένα μαγαζιά... εμείς μπορούμε να τα έχουμε σε εμπάργκο (αν π.χ δεν αναρτούν σε μια βιτρίνα τους τα αιτήματα μας)…
Αντί για διαλυμένα αυτοκίνητα.. εμείς θα μπορούσαμε να κολλάμε αυτοκόλλητα σε αυτά…
Αντί για επεισόδια στο Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να κατέβουμε, διαμαρτυρόμενοι, στο Σύνταγμα γυμνοί με κουκούλες για να υποδεχτούμε την Πρωτοχρονιά και να καταγραφεί αυτή μας η αντίδραση από τα διεθνή ΜΜΕ…
Και για να μην παριστάνω υποκριτικά τον αγωνιστή… γιατί δεν είμαι και γιατί φοβάμαι –όπως πολλοί- να αποκαλύπτω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό…
Ρωτάω τον εαυτό μου και όλους σας… γιατί δεν ξεκινάμε από τα απλά…
Γιατί δεν παύουμε στον ιδιωτικό μας βίο (όσοι το κάνουν) να χλευάζουμε υποκριτικά την ομοφυλοφιλία, για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους?
Γιατί δεν μπορούμε να κινήσουμε την bloggoσφαιρα ώστε έντονα και μαζικά να διατυπώνει τα συγκεκριμένα αιτήματα μας?
Γιατί δεν οργανώνουμε έστω μια πρωτογενή αντίδραση στην αδικία που μας επιβάλλουν?
Ίσως να μη γίνει τώρα… Ίσως σε αρκετά χρόνια από σήμερα … Γιατί όμως, έστω, δε μας συγκινεί η ιδέα? Γιατί δεν κάνουμε μια αρχή… μια οποιαδήποτε αρχή?
Αδιαμφισβήτητα, ζούμε σε συνθήκες μεγάλης κρίσης που μας αγγίζει όλους, αλλά μου γεννάται προσωπικά η απορία γιατί δεν υπάρχει απ’ όλους μας μια ανάλογη, ή γιατί όχι και εντονότερη, αντίδραση στις διακρίσεις που κάνει η πολιτεία εναντίον των ομοφυλόφιλων? Αντίδραση στον ρατσισμό που καλλιεργείται και στην πρόδηλη και πρόστυχη περιθωριοποίηση που ο ίδιος ο νόμος μας επιβάλλει?
Γιατί άραγε δεν μας εξοργίζει η άρνηση του κράτους να μας αναγνωρίσει το συνταγματικό δικαίωμα μας στην ισονομία και ισοπολιτεία? … Γιατί δεν οργιζόμαστε που λόγω του σεξουαλικού μας προσανατολισμού (επειδή απλά αποτελεί μειονότητα) να θεωρούμαστε ανίκανοι να παντρευτούμε, να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, ενώ από παντού καλλιεργείται το κλίμα του φόβου και της χλεύης εναντίον μας?
Γιατί άραγε τόσο πρόθυμα χαιρόμαστε με τα καμένα μαγαζιά και κτήρια σε έναν αγώνα που μας αφορά φυσικά… αλλά δεν έχουμε προτάσεις για έναν αγώνα που είναι η ίδια η ζωή μας, η μια και μοναδική που θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο?
Γιατί δεν προτείνουμε έναν ειρηνικό αγώνα.
Αντί για καμένα δέντρα , εμείς μπορούμε να τα βάφουμε…
Αντί για κατεστραμμένα μαγαζιά... εμείς μπορούμε να τα έχουμε σε εμπάργκο (αν π.χ δεν αναρτούν σε μια βιτρίνα τους τα αιτήματα μας)…
Αντί για διαλυμένα αυτοκίνητα.. εμείς θα μπορούσαμε να κολλάμε αυτοκόλλητα σε αυτά…
Αντί για επεισόδια στο Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να κατέβουμε, διαμαρτυρόμενοι, στο Σύνταγμα γυμνοί με κουκούλες για να υποδεχτούμε την Πρωτοχρονιά και να καταγραφεί αυτή μας η αντίδραση από τα διεθνή ΜΜΕ…
Και για να μην παριστάνω υποκριτικά τον αγωνιστή… γιατί δεν είμαι και γιατί φοβάμαι –όπως πολλοί- να αποκαλύπτω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό…
Ρωτάω τον εαυτό μου και όλους σας… γιατί δεν ξεκινάμε από τα απλά…
Γιατί δεν παύουμε στον ιδιωτικό μας βίο (όσοι το κάνουν) να χλευάζουμε υποκριτικά την ομοφυλοφιλία, για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους?
Γιατί δεν μπορούμε να κινήσουμε την bloggoσφαιρα ώστε έντονα και μαζικά να διατυπώνει τα συγκεκριμένα αιτήματα μας?
Γιατί δεν οργανώνουμε έστω μια πρωτογενή αντίδραση στην αδικία που μας επιβάλλουν?
Ίσως να μη γίνει τώρα… Ίσως σε αρκετά χρόνια από σήμερα … Γιατί όμως, έστω, δε μας συγκινεί η ιδέα? Γιατί δεν κάνουμε μια αρχή… μια οποιαδήποτε αρχή?
8 σχόλια:
αγώνες έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά και έχουν αλλάξει πάρα πολλά και πρέπει να αλλάξουν και ακόμα περισσότερα.
για να αγωνιστούμε για την όποια διαφορετικότητα πρέπει να αγωνιστούμε πρωτίστως για την ίδια την ζωή. που ακόμα και αυτή μοιάζει να μην είναι δεδομένη και εξαρτιέται από την διάθεση ανθρώπων με εξουσία που δεν μπορούν να την διαχειριστούν.
πάντως τον Σεπτέμβρη που οργανώθηκε διαμαρτυρία στο Σύνταγμα για την δίκη των 2 ζευγαριών, και παρότι είχε προβληθεί και απο μπλόγκ κλπ, δεν πάτησε ψυχή.
ίσως γιατί όταν πολλοί από μας κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν έχουν την διάθεση, αν θες και την ηθική νομιμοποίηση, να αγωνιστούν για κάτι τέτοιο
to idio anarotiouna k ego aftes tis meres. giati poli apla nomizo oti kathomaste apoxavnomeni stus kanapedes mas. k o mahler76 exei apolito dikio.
pios ine usiastika prothimos na vgi ekso apo to closet?
η αρχη εχει ηδη γινει ,αλλα ειναι λιγοι αυτοι που εινια μπροσταριδες , ο καθενας για τις δικες του φοβιες ,ανασφαλειες σιωπα η γυρνα πλατη στο θεμα .
mia xara ta les...simfono omos oti poli ligoi exoun ta 8arros gia ola auta...kalo sou vradi!
Δυστυχώς δεν γίνονται πολλά ανοικτά βήματα από την πλειοψηφία των gay. Να αναλογιστούμε ο καθένας τον δικό του μη-gay κύκλο: πόσοι συγγενείς, φίλοι, συναδέλφοι, γείτονες το ξέρουν επειδή εμείς τους το έχουμε πει και όχι επειδή το κατάλαβαν ή το άκουσαν από τρίτους; Εκεί αρχίζει ο δικός μας αγώνας, στον δικό μας κύκλο. Όσοι το κάνουν αυτό τότε πιστεύω δεν θα έχουν πρόβλημα να βγουν και δημόσια.
Basnia, είναι η ίδια μας η ζωή που συχνά απειλείται ή και αναιρείται, αφού σπρωγμένη νομοτύπως στο περιθώριο και στις σκιές μπορεί να γίνει έρμαιο κάθε ρατσιστικής διάθεσης!
Mahler, “θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”... δυστυχώς λίγοι την έχετε!
Tovene, συμφωνώ ότι ένα πρώτο βήμα είναι κατ’ αρχήν εμείς να νομιμοποιήσουμε, μέσα μας, ηθικά, αυτόν τον αγώνα... γιατί άραγε να μην κάνουμε κάτι τόσο αυτονόητο για την ίδια μας την υπόσταση?
Sailormoon, ας ξεκινήσουμε από τα απλά τουλάχιστον... μια σιωπηρή έστω αλληλεγγύη, έναν αγώνα στην καθημερινότητα μας ίσως χωρίς απαραίτητα να εκτιθέμεθα!
Pastlifedreams, θα βρεθούν οι τολμηροί και οι ικανοί μια μέρα και τότε θα αηδιάζουμε με τους εαυτούς μας που δεν προσπαθήσαμε και εμείς για τη ζωή μας... Που δεν μας άφησε ο μικροαστικός καθωσπρεπισμός μας!
Leviathan, όντως πολλοί λίγοι… αλλά κάποτε πρέπει να έρθει η στιγμή να γίνουν περισσότεροι.. έστω λίγο λίγο στην αρχή.. έστω σιωπηρά… αρκεί να γίνει συνείδηση σε όλους!
Ruthless, συμφωνώ ότι πρέπει να αγωνιστούμε και εκ των έσω... αλλά χρειάζεται και μια πίεση προς την Πολιτεία... δυναμική... είμαστε από τις λίγες χώρες της Ευρώπης που δεν αποτελούμε μια υπολογίσιμη κοινωνική και εκλογική αν θέλεις δύναμη… γιατί απλά κρυβόμαστε… συχνά και από τους εαυτούς μας!
Δημοσίευση σχολίου