9 ΕΥΧΕΣ...

1929: Το μεγάλο οικονομικό κραχ στην Αμερική
1939: Η Γερμανία εισβάλει στην Πολωνία και αρχίζει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
1949: Ο Μαο κερδίζει τον εμφύλιο αγώνα και εγκαθιδρύει την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
1959: Ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε μπαίνουν στην Αβάνα και εγκαθιδρύουν τον κομμουνισμό στην χώρα
1969: Ο άνθρωπος πατά για πρώτη φορά στην σελήνη
1979: Η Ρωσία εισβάλει στο Αφγανισταν
1989: Καταρρέουν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη
1999: Πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία με εμπλοκή του ΝΑΤΟ
2009: ???


Όλες οι χρονιές που τελειώνουν σε εννιά, τις δεκαετίες του περασμένου αιώνα σηματοδοτήθηκαν από γεγονότα που επηρέασαν σοβαρά το παγκόσμιο γίγνεσθαι και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο… και τον κόσμο τον ίδιο από τα θεμέλια του σχεδόν θα έλεγα!

Αν κάποιος δεχτεί τη δύναμη του αριθμού 9 –έστω και ως αστεία παραδοχή- η νέα χρονιά θα φέρει αλλαγές… και γιατί λίγα ίσως μπορούμε να κάνουμε για την παγκόσμια πραγματικότητα…

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog – που μου προσφέρουν αυτή την τόσο ζωογόνο και απαραίτητη παράλληλη πραγματικότητα στη ζωή μου- σε προσωπικό επίπεδο τα εξής:



1. Να αλλάξουν όλες τις ιδέες και συνήθειες που τους κρατούν δέσμιους και τους κάνουν δυστυχισμένους

2. Να απαλλαγούν απ’ όλους τους ανθρώπους που τους δεσμεύουν, τους βαραίνουν και δεν τους αφήνουν να “πετάξουν” στα όνειρα τους

3. Να ταξιδέψουν πολύ σε κόσμους πραγματικούς και φανταστικούς

4. Να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, να συνάψουν νέους δεσμούς

5. Να ζήσουν τον παραλογισμό του έρωτα…που θα τους ταρακουνήσει…θα τους κάνει να σπαρταράνε και θα τους εκτοξεύσει ως τον ουρανό

6. Να αποκτήσουν νέα ενδιαφέροντα, νέες προτεραιότητες που θα τους κάνουν ευτυχισμένους

7. Να αγωνιστούν δημόσια και ιδιωτικά και πάντα αλληλέγγυα για όλα αυτά που πιστεύουν

8. Να “προσελκύσουν” νέους φίλους με φρέσκιες ιδέες στον μικρόκοσμο της blogοσφαιρας μας και να συνεχίσουμε να πρωτοτυπούμε και να δημοσιέυουμε νέες ιστορίες, προσπαθώντας να ερμηνέυσουμε τον κόσμο

9. Να δώσουν και αυτοί 9,19 ή 2009 ευχές σε όλους εμάς γιατί τις έχουμε ανάγκη… γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον στη νέα χρονιά και στη νέα ζωή που θα δημιουργήσουμε για μας!

..ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ?

Με αφορμή τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας και την έντονη και συνολική, και εν πολλοις δικαιολογημένη, αντίδραση των bloggers σε αυτά… ήρθε στο μυαλό μου μια ρήση του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου “των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν ” , κοινώς ενώ καίγεται το σπίτι μας εμείς τραγουδάμε…

Αδιαμφισβήτητα, ζούμε σε συνθήκες μεγάλης κρίσης που μας αγγίζει όλους, αλλά μου γεννάται προσωπικά η απορία γιατί δεν υπάρχει απ’ όλους μας μια ανάλογη, ή γιατί όχι και εντονότερη, αντίδραση στις διακρίσεις που κάνει η πολιτεία εναντίον των ομοφυλόφιλων? Αντίδραση στον ρατσισμό που καλλιεργείται και στην πρόδηλη και πρόστυχη περιθωριοποίηση που ο ίδιος ο νόμος μας επιβάλλει?

Γιατί άραγε δεν μας εξοργίζει η άρνηση του κράτους να μας αναγνωρίσει το συνταγματικό δικαίωμα μας στην ισονομία και ισοπολιτεία? … Γιατί δεν οργιζόμαστε που λόγω του σεξουαλικού μας προσανατολισμού (επειδή απλά αποτελεί μειονότητα) να θεωρούμαστε ανίκανοι να παντρευτούμε, να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, ενώ από παντού καλλιεργείται το κλίμα του φόβου και της χλεύης εναντίον μας?

Γιατί άραγε τόσο πρόθυμα χαιρόμαστε με τα καμένα μαγαζιά και κτήρια σε έναν αγώνα που μας αφορά φυσικά… αλλά δεν έχουμε προτάσεις για έναν αγώνα που είναι η ίδια η ζωή μας, η μια και μοναδική που θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο?

Γιατί δεν προτείνουμε έναν ειρηνικό αγώνα.
Αντί για καμένα δέντρα , εμείς μπορούμε να τα βάφουμε…
Αντί για κατεστραμμένα μαγαζιά... εμείς μπορούμε να τα έχουμε σε εμπάργκο (αν π.χ δεν αναρτούν σε μια βιτρίνα τους τα αιτήματα μας)…
Αντί για διαλυμένα αυτοκίνητα.. εμείς θα μπορούσαμε να κολλάμε αυτοκόλλητα σε αυτά…
Αντί για επεισόδια στο Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να κατέβουμε, διαμαρτυρόμενοι, στο Σύνταγμα γυμνοί με κουκούλες για να υποδεχτούμε την Πρωτοχρονιά και να καταγραφεί αυτή μας η αντίδραση από τα διεθνή ΜΜΕ…

Και για να μην παριστάνω υποκριτικά τον αγωνιστή… γιατί δεν είμαι και γιατί φοβάμαι –όπως πολλοί- να αποκαλύπτω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό…
Ρωτάω τον εαυτό μου και όλους σας… γιατί δεν ξεκινάμε από τα απλά…

Γιατί δεν παύουμε στον ιδιωτικό μας βίο (όσοι το κάνουν) να χλευάζουμε υποκριτικά την ομοφυλοφιλία, για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους?

Γιατί δεν μπορούμε να κινήσουμε την bloggoσφαιρα ώστε έντονα και μαζικά να διατυπώνει τα συγκεκριμένα αιτήματα μας?

Γιατί δεν οργανώνουμε έστω μια πρωτογενή αντίδραση στην αδικία που μας επιβάλλουν?

Ίσως να μη γίνει τώρα… Ίσως σε αρκετά χρόνια από σήμερα … Γιατί όμως, έστω, δε μας συγκινεί η ιδέα? Γιατί δεν κάνουμε μια αρχή… μια οποιαδήποτε αρχή?

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ... ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ!

Παρακολουθώ τον δίκαιο αποτροπιασμό πολλών bloggers για την άδικη δολοφονία του 15χρονου παιδιού στην Αθήνα.

Δυστυχώς μαζί με την δίκαιη αγανάκτηση παρατηρώ πολλούς συμπαθούντες με την άκριτη βία η οποία ασκείται εις βάρος των περιουσιών και των ζωών αθώων πολιτών από μια μερίδα ανθρώπων.

Η λύση του οποίου προβλήματος δεν βρίσκεται ποτέ στην άκριτη βία επί δικαίων και αδίκων… αυτή και την συνοχή της κοινωνίας πληγώνει … και εκτονώνεται τελικά χωρίς αντίκρισμα… χωρίς καμία αλλαγή στην όποια διαχείριση των πραγμάτων.

Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν αρκετούς νέους στις επαίσχυντες αυτές πράξεις.
Η ανεργία, η έλλειψη οράματος, η διαφθορά που βασιλεύει είναι από μόνες τους ικανές συνθήκες να οδηγήσουν κάποιον στην απόγνωση και στην έκρηξη.

Επίσης καλό και χρήσιμο θα ήταν να διαχωρίσει κανείς στο μυαλό του τα πραγματικά προβλήματα του, από την πιθανή κακή διοίκηση και επιβολή της τάξης. Το ίδιο έγκλημα , είναι σαφές ότι, θα μπορούσε να συμβεί και στην πιο ευνομούμενη κοινωνία, καθώς η πιθανή ψυχασθένεια κάποιου (βλ. αστυνόμου-δολοφόνου) δεν είναι κατ’ ανάγκη πάντα ελέγξιμη από το σύστημα και δυστυχώς απαντάται σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές.

Η αφορμή βέβαια βρέθηκε για ένα κίνημα που σιγόβραζε…αλλά που όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία, απλά θα εκτονωθεί με ένα ίσως δυο “πυροτεχνήματα” ακόμη.

Απευθύνω το κείμενο μου, όχι στο εξεγερμένο τσούρμο, που η παρούσα ψυχοσύνθεση του δε είναι σε θέση να δεχτεί, αλλά σε όλους εσάς που κρυφά η φανερά δηλώνετε συμπαθούντες με την κίνηση αυτή, και σας ρωτάω…

Ποιος είναι ο στόχος της? Έχει διατυπωθεί ένα σαφές αίτημα? …ΟΥΤΕ ΚΑΝ την αυτονόητη παραίτηση των αρμοδίων υπουργών δεν αξιώνει η εξεγερμένη μάζα.

Θα λυθεί άραγε το πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχιας, της κακής παιδείας, της άθλιας υγείας ρίχνοντας στην πυρά τα πάντα? Καταστρέφοντας και καταπατώντας τα δημοκρατικά δικαιώματα (έστω όσα υπάρχουν!) για τα οποία μάτωσε ο λαός μας?

Νομίζει κανείς σοβαρός πολίτης ότι ιδρώνει το αυτί κανενός υπευθύνου όταν μια μάζα απλά “τα σπάει”? Αντίθετα ένα σοβαρό κίνημα δυσαρέσκειας με σαφείς στόχους και οργανωμένη δράση… όχι καταστροφική εις βάρος των απλών συμπολιτών της- αλλά εποικοδομητική και δυναμική μπορεί κάτι να καταφέρει μακροπρόθεσμα.

Πολύ φοβάμαι ότι θα λήξει και αυτή η ανόητη φιέστα με θύματα αθώους πολίτες και άνευ κάποιου αποτελέσματος.

Ας φερθούμε με σύνεση και ας αντλήσουμε από την πείρα του παρελθόντος!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Την ημέρα που σε γνώρισα είχες μια ένταση απίστευτη στο βλέμμα σου όταν μας σύστησαν.

Δεν έκρυψες ούτε στιγμή το ενδιαφέρον σου για μένα… η σχετική αδιαφορία που σου έδειξα… μάλλον σε έβγαλε έξω από τα νερά σου. Δεν είχες συνηθίσει να αδιαφορούν οι άντρες για σένα.

Επιδίωξες με επιμονή να βγεις μαζί μου… να με γνωρίσεις καλύτερα! Οπότε συναντιόμασταν με κοιτούσες στα ματιά με τόσο πάθος, λες και δεν είχες ερωτευτεί ξανά άλλον άντρα….

Κολακεύτηκα, είναι αλήθεια, από το ενδιαφέρον μιας τόσο όμορφης γυναίκας, δεν είχα εμπνεύσει τόσο έντονα συναισθήματα σε κανέναν άνθρωπο ως τότε….και από περιέργεια κυρίως, δέχτηκα κάποιες από τις προσκλήσεις σου για εξόδους.

Ήταν πολύ όμορφες εκείνες οι συναντήσεις … είχα τόσο συνηθίσει να κάνω πάντα εγώ “παιχνίδι” και ήταν απροσδόκητα και ευχάριστα διαφορετική… η διαρκής προσπάθεια σου να με κανείς να περνάω καλά.

Αριστοτεχνικά ξεδίπλωσες την προσωπικότητα σου μπροστά μου και η αλήθεια ήταν, πως ήταν εξίσου εντυπωσιακή με το “φαίνεσθαι” σου. Πολύχρωμες οι ιστορίες που διηγούσουνα, εύστοχα τα σχόλια σου για τα πράγματα, γάργαρο το γέλιο σου και γλυκά δηκτικός ο τρόπος που παρατηρούσες τον κόσμο γύρω σου... η ώρα μαζί σου είχε αποκτήσει μια άλλη διάσταση… διαστέλλονταν στο άπειρο οι στιγμές μας.!..

Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα σε ερωτευόμουν τελικά και εγώ… παλινδρομούσα ανάμεσα στη ζωή που ήξερα να κάνω και στη ζωή που μου προσέφερες εσύ… και πέρασαν έτσι τέσσερις μήνες….

Δεν θα τους χαρακτήριζα ως συγκλονιστικούς και όμορφους καθώς ήταν όλο ένταση και ατελείωτα άγχη από την μεριά μου! Αισθανόμουν ότι απιστώ εις βάρος του εαυτού μου… όλο μου το είναι επαναστατούσε και ζητούσε να απαλλαγώ από την εξάρτηση!

Εσύ από την άλλη, μου έδειχνες με όλους τους τρόπους ότι ζεις το απόλυτο όνειρο στο πλάι μου! Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου είχε κάποιος διαλύσει κάθε αμφιβολία για την αλήθεια του, για την αλήθεια των λόγων του! Την πιο ατόφια αγάπη μου έδινες… άρχισαν να με αναστατώνουν οι στιγμές μας…

Δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ, δεν ξέρω αν μια γυναίκα μπορεί ποτέ να μου προκαλέσει τέτοιο συναίσθημα … αλλά αγάπησα τόσες πτυχές σου και για κάποιες στιγμές , ακόμη, φαντάστηκα και τη ζωή μου μαζί σου… μια ζωή που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί για μένα ως τότε.

Δεν ήμουν φτιαγμένος όμως γι’ αυτή τη ζωή…αισθανόμουν ότι θέλω να επιστρέψω στην αλήθεια μου… αυτή που ο καθένας έχει μέσα του ανακαλυμένη από πάντα, που είναι μαζί ανεκτίμητος θησαυρός και πεμπτουσία της ύπαρξης του καθενός μας

….Έκλαψες με δάκρυα αληθινά –και όχι από εγωισμό που δε θα με είχες πια- όταν σου είπα ότι δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια δέσμευση… ανόητη δικαιολογία… πολύ λίγη… αλλά αναγκαία δυστυχώς.

Πέρασαν 3 χρόνια και ακόμα σε θυμάμαι… θυμάμαι το απόλυτο δόσιμο σου…
Μόνο αυτες ... οι γυναίκες, οι μητέρες, οι πηγές της ζωής μας.... ίσως ξέρουν και μπορούν να δίνονται έτσι!

Αν μονάχα ήμουν αλλιώς….

Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΜΗΝΑΣ

Ο Δωδέκατος μήνας της Μεγάλης Γιορτής…. της μικρής Νίκης του Φωτός, Της ελπίδας που ξαναγεννιέται…. Της ελπίδας που ζεσταίνει της ψυχές περισσότερο και από την πιο καυτή μέρα του καλοκαιριού!

Ο Δωδέκατος μήνας Της Μεγάλης Μοναξιάς, Της Μεγάλης Ανασφάλειας, Της Μεγάλης Οικογένειας, Του Μεγάλου Άλματος στο μέλλον…

Ο Δωδέκατος μηνάς Του Σκοταδιού που κρύβει στα ερέβη του τις πιο μύχιες σκέψεις… που μεθάει τις επιθυμίες… που ζητάει από την ψυχή το μεγαλύτερο της κουράγιο, για να αντέξει στις δυσκολίες…. που ενώνει τα πάντα…. που δίνει την μαγική ώθηση στο μέλλον… στον κύκλο που πάει μπροστά και συνεχίζει…

Ο Δωδέκατος μήνας που Νικάει το Σκοτάδι… δειλά στην αρχή… που δίνει την δύναμη στις κρύες μέρες του μέλλοντος… λίγο λίγο να φέρουν την ισορροπία και πιο μετά το μεθυστικό φως του καλοκαιριού.

Ο Δωδέκατος μήνας Του Τέλους και Της Αρχής …. Της Κρίσης,… Του Μεγάλου Αιώνιου Χορού….

Ο Δωδέκατος μήνας των Πικρών Αναμνήσεων, των Ατελείωτων Τύψεων και των Απραγματοποίητων Υποσχέσεων….

Ο Δωδέκατος μήνας Των Παραισθήσεων… Της Μαγικής εκείνης σιγουριάς, που ενώ όλα γύρω πεθαίνουν, αυτή η μικρή αλλά τόσο απτή απόδειξη της αντίστασης του φωτός, Υπόσχεται χιλιετίες πολλές τώρα, Την Συνέχεια όλων των πραγμάτων…