...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΜΕ?

Και ξαφνικά φτάνεις σε ένα σημείο και λες…που πάμε από εδώ?

Ακολούθησες την πορεία που αρχικά σου υπέδειξαν και μετά κατά περίπτωση επέλεγες…

Δεν είχε και πολλές στροφές ο δρόμος. Άκοπα σχετικά ανέβαινες τις ανηφόρες… και απνευστί τρέχοντας διέσχιζες την κατηφόρα…

Εύκολα αναγνώριζες τα βουνά που σου είχαν σημαδέψει, τα περάσματα και τις χαράδρες για τις οποίες σου είχαν μιλήσει.

Έφτανες στις κοιλάδες που είχες ονειρευτεί –ποτέ δεν είχανε την ομορφιά που σου έταζαν στη σκέψη- αλλά ευχαριστημένος ξαπόσταινες… και συνέχιζες το ταξίδι….

Και ξαφνικά έφτασες εδώ…με τον ήλιο του μεσημεριού να λούζει με ιδρώτα το πρόσωπό σου, και εσύ να αναρωτιέσαι: “και τώρα από δω που”?

Γνωστό το μέρος και οι χάρτες όλοι σημαδεμένο το ‘χουν…
και η πορεία χαραγμένη…

και συ στο απόγειο της δύναμης σου…γιατί ξαφνικά τόσες αμφιβολίες?

Γιατί το μέρος σου φαίνεται αδιάφορο, η πορεία βαρετή, οι συνταξιδιώτες σου πρόσωπα που απλά πλαισιώνουν το τοπίο?

Πόσο αχάριστος άραγε είσαι για τα τόσα που απλόχερα σου δόθηκαν?

Πόσο αγνώμων να μην υπολογίζεις τον κόπο που εσύ και άλλοι κατέβαλαν για να βρεθείς σε αυτό το μέρος, το από τόσους ζηλευτό?

Ο τόπος όμως σου προκαλεί μια ακαθόριστη στεναχώρια….

Δεν ξέρεις που αλλού θα ήθελες να ήσουν, δεν ξέρεις που αλλού θα μπορούσες να είσαι… Δεν κινείσαι, παγωμένος κοιτάζεις γύρω σου , ένας ασυναίσθητος μορφασμός διαγράφεται στο πρόσωπο σου…όπως κάνεις πάντα όταν σε πιάνει παρόμοια απόγνωση.

ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΜΟΥ

Οι φίλοι είναι οι συνοδοιπόροι που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για το ταξίδι είναι οι συμπαίκτες που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για το παιχνίδι της ζωής. Στο μυαλό όλων μας η φιλία ήταν πάντα μια έννοια αγνή, απόλυτη, τοποθετημένη ψηλά στην κλίμακα των αξιών και των προτεραιοτήτων μας

…. Στην πορεία ,ίσως, πολλοί από μας καταλάβαμε ότι τίποτα δεν είναι τόσο απόλυτο, μόνιμο η ιδανικό… ωστόσο η αξία της φιλίας έμενε και μένει αδιαπραγμάτευτη στην ψυχή μας.

Στο πέρασμα των χρόνων κατανοήσαμε ότι ο χρόνος, οι διαφορετικές συνθήκες που παρουσιάζονταν στη ζωή κάποιου και κατ’ επέκταση οι νέες ανάγκες που προέκυπταν στις ζωες όλων μας…μετέβαλαν, τροποποίησαν, κατάργησαν οριστικά ή προσέθεσαν νέους “παίκτες” στο σενάριο των ζωών μας.

Καταλάβαμε ακόμη καλύτερα τη σχέση του “δούναι και λαβειν” σε όλα τα επίπεδα, που είναι εξάλλου και ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των σχέσεων… και ζητά διαρκώς την αδιάλειπτη προσοχή μας, εφόσον ενδιαφερόμαστε να συνεχίσουμε την “κοινή” μας πορεία με κάποιον.

Απογοητευτήκαμε, διαγράψαμε, επανεντάξαμε ανθρώπους στις ζωες μας…αλλά πάντα κατανοούμε και κατανοώ και ο ίδιος ότι η παράσταση θέλει συμπρωταγωνιστές και θεατές , που θα εναλλασσόμαστε στους ρόλους…. Μόνο έτσι έχει ενδιαφέρον…

Σε όλους τους φίλους μου λοιπόν… που εξ ορισμού μόνο λίγοι και ξεχωριστοί μπορεί να είναι για τον καθένα …

Στον συνοδοιπόρο μου στις σκέψεις και στους διαλόγους, στον συνταξιδιώτη που από χρόνια αποφασίσαμε ο ένας να παρακολουθεί και να ενισχύει την πορεία του άλλου,
στον επιβάτη που η “τρέλα” του με αναζωογονεί και με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός και δυνατός, στον συνεπιβάτη που με κάνει να καταλαβαίνω ότι η καρδιά όλων των ζητημάτων είναι απλή, στον συμπρωταγωνιστή μου που τόσο όμορφα ρέουν τα λόγια μαζί του και αποφορτίζουμε αμοιβαία τις εντάσεις μας.
Σε όλους όσους έφυγαν ή τους έκανα να φύγουν ....

Θέλω να πω…ότι δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα για μένα… δεν χρειάζομαι να ξερώ τα πάντα για σας… όσα όμως επιλέξαμε να τα φωτίσει ο προβολέας ας τα απολαύσουμε στο έπακρο!
… Εξάλλου δεν έχει σενάριο το ταξίδι… δεν έχει δεσμεύσεις το παιχνίδι… για αυτό είναι τόσο δύσκολο και όμορφο μαζί!

ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ

Και κάπου ανάμεσα στις ταινίες του 49ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις εξόδους του τριημέρου…μια σκέψη είναι ικανή να διαταράξει το παραμύθι.

Το ομιχλώδες τοπίο της πόλης, σαν από ειδική παραγγελία για τις ημέρες των ταινιών, ο ομολογουμένως “γλυκός” έως τώρα Νοέμβρης και η συντροφιά καλών φίλων έχασαν ξαφνικά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφηναν ,όταν, άρχισε να γυρίζει ξανά στο μυαλό μου, η ανείπωτη εκείνη επιθυμία…αυτή της πατρότητας.

Η σκέψη δεν είναι νέα στο μυαλό… ήμουν 20 χρονών και ακαθόριστα τριγυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του μέλλοντος και η επιθυμία του να αποκτήσω κάποτε ένα παιδί. Τώρα που η δεκαετία των 20 αρχίζει να πνέει τα λοίσθια….η σκέψη επανήλθε και μαζί της και η επιθυμία, εντονότερη από άλλες φορές.

Το “εγωιστικό γονίδιο” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας… ξυπνάει κάποτε και θέλει να βρει την δικαίωση του. Η διαιώνιση…ακούγεται τόσο πεζή η λέξη….. στην πραγματικότητα όμως περιγράφει την ανάγκη μας να πάρουμε ένα παιδί από το χέρι, να του μάθουμε τον κόσμο… να του αφήσουμε παρακαταθήκη και εφόδιο τις δικές μας σκέψεις, για να τις προεκτείνει, να τις ξεπεράσει και ενδεχομένως να τις απορρίψει. Η ανάγκη μας να δώσουμε απόλυτη αγάπη και αφοσίωση σε ένα πλάσμα που θα είναι κομμάτι της δικής μας σάρκας… να κοιτάξουμε ένα βλέμμα που θα πηγάζει από το δικό μας και θα έχει κατεύθυνση στο άπειρο μέλλον…μέσα από τις γενιές που θα έρθουν…

Έντονη είναι μέσα μου αυτή η ανάγκη και αποφάσισα να την εκφράσω τίμια στον εαυτό μου, χωρίς να την κρύψω. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα στη ζωή η επιθυμία και άλλο η δυνατότητα πραγμάτωσης της. Η λύση της παρένθετης μητέρας και ανάλογες αυτής… φαντάζουν δύσκολες, βουνό για την ακρίβεια στο μυαλό μου.

… Και όταν η επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα, γεννιέται μια θλίψη βαθειά… που δεν γιατρεύεται…. Αλλά υποβόσκει και περιμένει την επόμενη ευκαιρία της… να χαλάσει ίσως μια ακόμα ωραία στιγμή.

Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη… ίσως πρέπει να αρκεστώ στην γλυκιά νύχτα... στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στην ομίχλη…..

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Κάποιες μέρες βροχερές σαν τη σημερινή…. Θυμάμαι τους έρωτες του παρελθόντες.... Αυτόν που εξαντλήθηκε στον χρόνο, αυτόν που ήταν αταίριαστος εξαρχής αλλά εγώ τον πάλευα και αυτόν που με πρόδωσε και με έκανε ποτέ ξανά να μη παθιάζομαι τόσο.

Κάποιοι λένε ότι ερωτευόμαστε πραγματικά μια μόνο φορά και άλλοι πιστεύουν ότι ανάλογα με τις συνθήκες, μπορούμε πολλές φορές να παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό του πάθους…από το φοβερό συναίσθημα της απόλυτης αυτής “παράνοιας”.

Πιστεύω προσωπικά ότι η εμπειρία και ο χρόνος, μετριάζει πάντα τον ενθουσιασμό και όλους τους καινούριους που έρχονται στην πορεία… αλλά από την άλλη η ανάγκη μας για περιπέτεια και ενθουσιασμό γίνεται συχνά αυτοεκπληρούμενη προφητεία στα πρόσωπα νέων ανθρώπων που συναντάμε … και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας μπορούμε ξανά και ξανά να βρεθούμε στην παράλογη αυτή συγκίνηση του έρωτα.

Είναι στιγμές που είμαστε γεμάτοι από έρωτα και συναίσθημα και στιγμές που είμαστε άδειοι…..σαν την παλίρροια γεμίζει και αδειάζει η ψυχή….

Και για να επανέλθω στον αρχικό μου συλλογισμό… οι έρωτες που πέρασαν με έμαθαν να επενδύω σωστότερα, να εμπιστεύομαι λιγότερο και να αποφασίζω με σωστότερα κριτήρια για το τι μου ταιριάζει… ώρες ώρες όμως δεν ξέρω αν έμαθα τελικά τόσα πολλά… και άνετα μπορεί να κάνω τα ίδια ή και περισσότερα λάθη…..

Η προδοσία, η ματαιότητα και η φθορά ανακατεύονται σήμερα με τη μελαγχολική βροχερή μέρα…. Αλλά οι πληγές τους έχουν πλέον γιατρευτεί και οι ουλές που άφησαν μάλλον προσμονή γεννάνε παρά πόνο!

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

(Συνέχεια του προηγούμενου?) … Υπάρχουν κάποια άλλα βράδια πάλι, που παραδίδεσαι στις επιθυμίες του σώματός σου… εκεί οι απαντήσεις σου δίνονται άμεσα.

Οι συντελεστές είναι γνωστοί, οι πράξεις και τα λόγια έχουν άμεσο αντίκτυπο… εκεί δεν είσαι μόνος… Οι επιθυμίες σου καθρεφτίζονται, τις βλέπεις ξεκάθαρες, θαυμάζεις και θαυμάζεσαι, δίνεις και εισπράττεις.

Γυμνός όπως σε όλα τα βαπτίσματα και τις αναγεννήσεις, ξεφεύγεις από τον κόσμο των θεωριών και περνάς στην πράξη. Ενώνεσαι με το άλλο σώμα και συχνά αισθάνεσαι την τρυφερότητα, το πάθος και τον έρωτα να σε κατακλύζουν …. κάπου εκεί υποψιάζεσαι ότι βρίσκεται και το νόημα όλων των πραγμάτων.

Φυσικά οι στιγμές αυτές δεν είναι ξένες στην πραγματικότητα σου… είναι όμως μια προέκταση της στο άπειρο.

Ωστόσο στον ατελή αυτόν κόσμο… που η αιωνιότητα είναι ασύμβατη με την ύπαρξη μας… η επιστροφή στην πραγματικότητα (χωρίς τις προεκτάσεις της!) … κρύβει πάντα μια οδύνη… γιατί όση αγάπη και να νιώθεις για τον άλλο άνθρωπο… ξέρεις ότι “επέλεξε” ο άνθρωπος, από καταβολής του, να αμφιβάλει για όλα…. Επιστροφή στις αμφιβολίες λοιπόν ξανά και ξανά…

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Κάποια βράδια όταν μένεις μόνος... αρχίζει η ανελέητη αυτό-ανάκριση… η σκληρότερη απ’ όλες…. Εκείνη που δεν υποχωρεί μέχρι να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα απάντησης.

Γεννιούνται εκείνες τις ώρες όλες οι τύψεις για τις παραλήψεις του παρελθόντος και μαζι με αυτές γεννιούνται και όλα τα βασανιστικά ερωτήματα για το που οδηγούμε τι ζωή μας, πως προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον, ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να χαράξουμε για να είμαστε όσο γίνεται πιο ευτυχείς και ασφαλείς, ή πετυχημένοι και ότι άλλο ζητούμενο μπορεί κανείς να έχει.

Είναι δύσκολες εκείνες οι ώρες και δεν οδηγούν κατά κανόνα σε καμία απόφαση… Είναι άλλες οι στιγμές της απόφασης… πιο ενστικτώδεις συνήθως και κάτω από πλαίσια που η ζωή απροσδόκητα καθορίζει.
Ωστόσο υποβάλλουμε τον εαυτό μας στο αργό βασανιστήριο, στο γυμνάσιο αυτό της ψυχής. Με σκληρότητα και με φωνή εσωτερική και αμείλικτη απευθύνουμε στον εαυτό τα δυσκολότερα και πιο ωμά ερωτήματα

… δοκιμάζουμε τα όρια μας…και παράλληλα υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και πάλι ότι το μόνο δικαστήριο στο οποίο θα λογοδοτούμε ως το τέλος της ζωής μας, θα είναι αυτό της ψυχής μας…. Γιατί αυτό και μόνο αυτό μπορεί να μας απαλλάξει απ’ όλες τις κατηγορίες και να μας παραδώσει πιο ήσυχους στον ύπνο και στην ελπίδα της καινούριας μέρας.

Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Είναι λογικό ότι η εκλογή του νέου Αμερικανού προέδρου δεν θα αλλάξει ιδιαίτερα, ή ίσως και καθόλου, την αμερικανική πολιτική έναντι του υπόλοιπου πλανήτη.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε, θεωρώ, τη σημασία της εκλογής αυτής σε επίπεδο συμβόλων. Η εκλογή ενός έγχρωμου, αφροαμερικανού άντρα στην θέση του προέδρου των Η.Π.Α έχει την ιδιαίτερη σημασία της στο νέο κόσμο που δημιουργείται..

Θα συμφωνήσω με όλες τις απόψεις που ισχυρίζονται ότι ο ίδιος αποτελεί μια επιλογή του “συστήματος”, αλλά αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι γιατί το σύστημα οδηγήθηκε σε μια τέτοια επιλογή?

Κάτι που στο παρελθόν θα φάνταζε ουτοπικό, δηλαδή η εκλογή ενός έγχρωμου ανθρώπου στο -συμβολικά και από θέσης- ύψιστο αξίωμα των δυτικών δημοκρατιών, έγινε πραγματικότητα.

Φυσικά χιλιάδες άλλοι γονιδιακά ή φυλετικά “ξένοι” η “διαφορετικοί” άνθρωποι έχουν καταλάβει αξιώματα αθροιστικά και ουσιαστικά μεγαλύτερης ισχύος, από αυτή του προέδρου των Η.Π.Α … ωστόσο η κατάλυση, και αυτής της τελευταίας, προκατάληψης, του χρώματος ίσως πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει και οι προκαταλήψεις αίρονται και σβήνουν από το μυαλό των ανθρώπων!

Το ίδιο το σύστημα διαπιστώνει ότι για να επιβιώσει πρέπει να αποδέχεται και να ενσωματώνει το διαφορετικό…ενίοτε και να το τοποθετεί ως έμβλημα του… όπως συνέβη και χθες στις Η.Π.Α

Ας το θυμόμαστε όλοι εμείς που συχνά απαξιώνουμε κάθε αγώνα… με την δικαιολογία, ότι είναι μάταιος!

ΝΟΗΜΑ

…Και άμα πάψουν να σε καταδυναστεύουν όλα τα δαιμόνια σου….
…και άμα η νύχτα πια δεν σε απειλεί…

...και όταν ο έρωτας θα έχει βρει οριστικά την πλήρωση του

…τότε τι νόημα, άραγε, θα έχει το ταξίδι?
…Στο βάσανο βρίσκεται η δημιουργία, και στο ανεκπλήρωτο όνειρο η ηδονή….
…Μικρός θάνατος η κάθε ολοκλήρωση!

ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Δεν θελω αλλες ταμπελες, λεξεις και πολυπλοκες εννοιες.
Δεν θελω αλλες αληθειες και ψεματα...
Δεν θελω αλλες κραιπαλες, ουτε ομως και αγωνες η' μεγαλες προσπαθειες ..... θελω μονο να ταξιδευω στον κοσμο και στις ψυχες.... να τις ταξιδευω γαληνια... αφηνοντας στιγμα και οχι πονο!