BEING.. GAY AND O.K WITH IT!

Συχνά ακούω διάφορους ομοφυλόφιλους ανθρώπους να ισχυρίζονται με θέρμη ότι το γεγονός της ομοφυλοφιλίας τους σε καμία περίπτωση δεν επιδρά ή δεν επέδρασε στη ζωή και στην προσωπικότητα τους.. ενώ, συχνά ακόμα, ανακύπτει ο ισχυρισμός, ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου, είναι υπόθεση της κρεβατοκάμαρας του και δεν υπάρχει λόγος να βγαίνει πέρα από τους τέσσερις τοίχους της!

Είναι σαφές ,νομίζω, ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν αντέχει στον έλεγχο της λογικής!
Διαφωνώ ριζικά με όλους τους ανθρώπους που στην προσπάθεια τους να γίνουν δεκτοί από τους άλλους, αλλά και να συμβιβαστούν οι ίδιοι με τις γενετικές τους καταβολές.. περιορίζουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό σε “μια υπόθεση κρεβατοκάμαρας” ή υποβαθμίζουν τον ρόλο του σε “ένα γεγονός ασήμαντο μέσα στην πολυσχιδή προσωπικότητα τους”.

Θεωρώ ότι κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αποστερώντας τον τεχνητά από ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας του της ουσίας.

Υπάρχει άραγε κανείς που μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ανθρώπου έχει άμεσο αντίκτυπο σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και συναισθηματικής ζωής του?

Μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως όσο η διαφορετική σεξουαλικότητα ενοχοποιείται και δαιμονοποιείται.. αυτή δεν έχει ισχυρή επίδραση στην ψυχολογία του ατόμου από τη στιγμή που την συνειδητοποιεί?

Θεωρεί μήπως οποιοσδήποτε ότι η σεξουαλική κατεύθυνση εξαντλείται στα στενά όρια του σπιτιού μας… και δεν βρίσκει διεξόδους και μορφές στην τέχνη αλλά και σε κάθε τομέα της δραστηριότητας μας?

Μάλλον όχι… ωστόσο υπάρχει μια στρατιά ανθρώπων εκεί έξω που υποκρίνονται… και χώνοντας βαθειά το κεφάλι στο λαγούμι τους, ελπίζουν να μη τους βρει κάποιο μεγαλύτερο κακό!

Και στην παραπάνω εσφαλμένη πεποίθηση βρίσκεται η ρίζα του όλου προβλήματος… στο ότι θεωρούν τη γενετική τους αυτή διαφορετικότητα… ως γεγονός εξ ορισμού ντροπιαστικό… μια κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γεννήσει κάτι όμορφο.

Σε όσους συνεχίζουν να αμφιβάλουν για το πόσο επέδρασε και επιδρά η ομοφυλοφιλία τους στις ζωές τους θα ήθελα να θυμίσω :

-Τις ατελείωτες ώρες πάλης με τον εαυτό τους που αυτή ίσως τους προκάλεσε.
-Τα πολλά ψέματα που έπρεπε και πρέπει να λένε διαρκώς στο περιβάλλον τους, ακόμα και για τα πιο απλά θέματα., όπως για το άτομο με το οποίο θα περάσουν τις διακοπές τους!
-Τις διακρίσεις που ίσως γίνανε εις βάρος τους και μόνο στην υποψία της διαφορετικότητας τους! Τους εμπαιγμούς και την χλεύη και το ρατσισμό που άμεσα ή έμμεσα εισέπραξαν και εισπράττουν.
-Τη μικρή πιθανότητα που έχουν να αποκτήσουν απογόνους (βιολογικούς ή μη) με ότι αυτό συνεπάγεται.
-Την παντελή έλλειψη νομικής υπόστασης των δεσμών τους…
-Τη δύναμη που πρέπει να επιστρατεύουν καθημερινά για να διαφυλάξουν αυτά που για την πλειοψηφία είναι αυτονόητα!

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο…ενώ καταφανώς θα μπορούσα να απαριθμήσω εκατοντάδες καταστάσεις στις οποίες η σεξουαλικότητα κάποιου παίζει καταλυτικό ρόλο!

Αποτελεί ισχυρή προσωπική μου πεποίθηση ότι το πρώτο βήμα για την κατάκτηση της όποιας ευτυχίας …είναι η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας.. όχι υπό το πρίσμα μιας σκληρής μοίρας και καταδίκης… αλλά μιας ευκαιρίας να ανακαλύψει κανείς νέους δρόμους προς την αυτοεκπληρωση.. ίσως δύσβατους…πάντως σίγουρα ΟΧΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ!

ΕΘΝΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ..ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

Βλέποντας την παραζάλη στην όποια βρίσκονται για άλλη μια φορά τα ελληνικά ΜΜΕ που πραγματεύονται τις πυρκαγιές στην ανατολική Αττική… αναρρωτιέμαι και αμφιβάλλω πλέον σοβαρά, για την ψυχοσύνθεση του συνόλου του λαού… αν κανείς δεχτεί –και ίσως το οφείλει- το αξίωμα, ότι η προσφερόμενη ενημέρωση αντικατοπτρίζει τις επιθυμίες της πλειοψηφίας.

Για 4 συνεχή εικοσιτετράωρα όλοι σχεδόν οι σταθμοί και με ελάχιστες διακοπές, αναπαράγουν υστερικά, μονομανώς και άκριτα το συγκεκριμένο θέμα. Διακατεχόμενα από μανιακό ζήλο, έχουν απωλέσει κάθε αίσθηση του χρόνου, της ποιότητας της πληροφορίας, του κόσμου που μας περιβάλλει και συνεχίζει να υπάρχει, να ζει και να περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο ανεξάρτητα από ό,τι συμβαίνει στην ανατολική Αττική.

Στις αποσματατικές περιπτώσεις που άνοιξα αυτές τις ημέρες την τηλεόραση.. διαπίστωσα έκπληκτος, ότι δεν δοθηκε ουτε μια συγκεκριμένη πληροφορία για τον μέχρι στιγμής, αριθμό των καμένων κτηρίων και για την συνολική ζημιά που προκλήθηκε.
Πέραν των εικόνων του εντυπωσιασμού και των αλαλαγμών κανένας δεν μπήκε στον κόπο ψύχραιμα να δώσει σαφείς οδηγίες σε όσους πλήττονται, ενώ ανύπαρκτη είναι και η κεντρική αρμόδια εκπροσώπηση του κράτους από έναν φορέα διαχείρισης κρίσεων.
Κανένας τηλεοπτικός σταθμός –και υποψιάζομαι δυστυχώς και πολλοί λίγοι πολίτες- δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να ενημερώσουν/ενημερωθούν για τα υπόλοιπα τεκταινόμενα στον κόσμο.

Η εικόνα του πρωθυπουργού και των λοιπών αρχηγών να περιφέρονται σαν να ήταν οι ίδιοι θαυματουργές θρησκευτικές εικόνες –και με εμφανή επικοινωνιακό μόνο στόχο- στις διάφορες πυρόπληκτες περιοχές , μόνο ιλαρότητα μπορεί να προκαλέσει.

Στο μυαλό μου έρχονται άπειρα άλλα γεγονότα τα οποία τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά και ο ελληνικός λαός διαχειρίστηκε με την ίδια υστερία. Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι Αμερικάνικες στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, Η κρίση των Ιμίων, Η υπόθεση Οτσαλάν, Τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, Η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, Ο σεισμός στην Αθήνα, Το Σάμινα, Οι πυρκαγιές στην Πελλοπόνησο ακόμα και η Eurovision έγιναν κατά καιρούς εθνική μονομανία και συνάμα η μοναδική παρερχόμενη πληροφορία από τα μέσα ενημέρωσης.

Θεωρώ ότι, είναι σαφές για κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο, ότι η υστερική διαχείριση της πληροφορίας, αλλοιώνει τις πραγματικές της διαστάσεις, απομακρυνεί από την ίδια την ουσία της και διαταράσσει την λογική κρίση των κοινωνών της.
Καταλήγει τελικά να δηλητηριάζει τον ανθρώπινο νου… καταστώντας τον έρμαιο του φανατισμού, των ανυπόστατων δοξασιών και τελικά του παραλογισμού!

Με λύπη μου παρατηρώ, έναν λαό απαίδευτο… να ξεχνάει την ουσία της όποιας είδησης…και να παραδίδεται στο ζωώδες θέαμα που του προσφέρουν στην αρένα… αλαλάζοντας, τρίζοντας τα δόντια…έτοιμο να γίνει ένα από τα ζώα που κατασπαράσσονται μπροστά στα μάτια του!

ΚΑΘΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ

Αυτός ο Σεπτέμβρης –περισσότερο από τους τελευταίους που πέρασαν σηματοδοτεί μια νέα αρχή στη ζωή μου και πιθανόν και στις ζωές άλλων ανθρώπων γύρω μου. Το νέο αυτό ξεκίνημα μου φέρνει έντονα στη μνήμη την προετοιμασία και την αγωνία κάθε καινούριας αρχής της ζωής μου!

Σαν σήμερα θυμάμαι την πρώτη ημέρα του σχολείου και κυρίως τις ημέρες πριν από αυτή… μπορώ ζωντανά να αισθανθώ ακόμη την ένταση που αισθανόμουν, την ανακατωσούρα στο στομάχι.. τον πόνο στα μηνίγγια!

Η αγωνιά για την προσαρμογή, οι νουθεσίες των γονιών μου για το πώς πρέπει να φερθώ στο νέο περιβάλλον… οι αμφιβολίες που διάβαζα –η νόμιζα ότι διάβαζα- στα μάτια τους για το αν θα τα καταφέρω…οι δικές μου αμφιβολίες για το αν μπορέσω να ανταπεξέλθω στην μεγάλη αλλαγή.

Και ύστερα θυμάμαι το καθαυτό γεγονός της πρώτης μέρας στη σχολική αυλή .. την εικόνα της μαμάς μου –μαζί με άλλες μανάδες- πίσω από τα κάγκελα του σχολείου… την αγωνιώδη προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου… να δείξω γενναίος! ..Λίγο αργότερα ήρθαν οι πρώτες κουβέντες…τα δειλά χαμόγελα…η ανάμικτη αίσθηση του ότι τα πράγματα δεν θα ήταν ούτε ονειρικά αλλά ούτε και τραγικά…και μετά αργά, μετά από αρκετό ήρθε η γλυκιά αίσθηση της συνήθειας….

Χρόνια μετά ακολούθησε η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο…διαφορετική αγωνία αυτή τη φορά μα η ίδια πάντα ένταση! Το άγνωστο περιβάλλον, τα ξένα πρόσωπα…το χάος των εγγραφών…οι προσδοκίες για το μέλλον αναμεμιγμένες με την συναίσθηση της καταπιεσμένης διαφορετικότητας…που ίσως βρει διέξοδο…που επ’ ουδενί δεν πρέπει να αποκαλυφθεί!

Ακολούθησαν οι παρέες, οι έξοδοι, τα μεθύσια…τα αδιέξοδα και η νιοστή επανάληψη αυτών…μέχρι που η γλυκιά συνήθεια κατέλαβε τα πάντα.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια μια νέα αρχή έγινε επιτακτική ανάγκη… η σεξουαλική ζωή και ο έρωτας… κομμάτι δύσκολο που με ξυπνούσε κάθιδρο τα βράδια…κομμάτι που συνοδεύτηκε από παταγώδεις –έτσι τις έβλεπα τότε- αποτυχίες…πισωγυρίσματα…ενδοσκοπήσεις…ατελείωτες μοναχικές βόλτες και αυτολύπηση! Μέχρι που η φύση και η τύχη –και η ατομική προσπάθεια, γιατί όχι?- έδωσαν τη λύση τους και η συνήθεια επισφράγισε και πάλι το καλό έργο τους!

Η πρώτη μέρα στη δουλειά…η αγωνία της επάρκειας…ξανά το ίδιο σφίξιμο…που δεν έφυγε ποτέ με τα χρόνια…το χάος που επικρατούσε…αποκαρδιωτικό…μερικές καλές κουβέντες…τα πολλά καχύποπτα βλέμματα…και ύστερα οι πολλές ώρες δουλειάς…η αναγεννημένη αυτοπεποίθηση…και φυσικά τι άλλο? …η συνήθεια!

Αυτός ο Σεπτέμβρης έχει νέες αρχές που πρέπει να γίνουν…ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν για την πορεία των πραγμάτων και της ζωής μου…σχέσεις που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ζυγιστούν και να κριθούν…αλλαγές στην επαγγελματική πορεία…νέοι άνθρωποι και περιβάλλοντα…και όσο τα γράφω –δεν το κρύβω- το στομάχι σφίγγεται με αγωνία που όμως συνοδεύεται πάντα και από ψήγματα ελπίδας και προσδοκίας….

Εξάλλου τα καταφέραμε στα δύσκολα ..στην Α’ Δημοτικού, τώρα θα κωλώσουμε? ¨ ;)))