ENOUGH IS ENOUGH

Στο πνεύμα των ημερών και του μηνύματος της αναγέννησης των πάντων αποφάσισα να σταχυολογήσω όλες αυτές τις καταστάσεις που δεν ανέχομαι πλέον και τις οποίες αποφάσισα να εξοβελίσω από την σκέψη και την καθημερινή μου πρακτική:

Δεν ανέχομαι πλέον λοιπόν:

Τις διαρκείς εβδομαδιαίες δημοσκοπήσεις που υποτίθεται ότι αντικατοπτρίζουν την λαϊκή άποψη και διάθεση, ενώ στην πραγματικότητα αναπαράγουν την ίδια μιζέρια εναλλάσσοντας την –υποτιθέμενη- λαϊκή προτίμηση ανάμεσα σε έναν θίασο περιφερόμενων σωτήρων.

Την διαρκή και επίμονη ομφαλοσκόπηση της τηλεόρασης. Την εμμονή της να σχολιάζει τις επιδόσεις της, και να αναπαράγει τις έριδες και τους ανταγωνισμούς της, προς τέρψη του ακροατηρίου της.

Την αναξιοκρατία, που υπάρχει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Την κληρονομική δημοκρατία, που ξεκινάει από την κορυφή της πολιτειακής ηγεσίας και φτάνει σε κάθε “έδρα” Πανεπιστημίου, και ακόμα πιο πέρα σε κάθε τελευταίο κρατικό “οφίτσιο”.

Τον ρατσισμό και τις διακρίσεις σε όλες τους τις μορφές.. την θρησκευτική μισαλλοδοξία τόσο εύκολα ακόμα, χειραγωγεί τον κόσμο.

Το ότι μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, εξακολουθεί να θεωρεί ότι ανήκει σε ένα έθνος ανώτερο, μοναδικό κληρονόμο και απόγονο ενός υπεράνθρωπου πολιτισμού και γι αυτό αιωνίως αδικημένο από σκοτεινά κέντρα που συνωμοτούν για τον αφανισμό του.

Την αποκρουστική εικόνα του μεγαλύτερου μέρους του θρησκευτικού ιερατείου.. που και μόνο η εμφάνιση του –για να μην σχολιάσω οτιδήποτε άλλο- αποτελεί προσβολή στο θεμέλιο του μηνύματος που υποτίθεται ότι πρεσβεύει.

Τη μονομανή ενασχόληση –σχεδόν του συνόλου των πολιτών- με ένα "μεγάλο θέμα" κάθε τρεις και λίγο… το οποίο εντέχνως πλασάρεται από τα μέσα… εξαντλείται από μανιώδεις υπερβολικές, συχνά ανυπόστατες αναλύσεις σε κάθε γωνία και καφενείο της χώρας… για να ξεχαστεί και να αντικατασταθεί αμέσως από ένα άλλο μεγάλο θέμα για το οποίο θα χυθούν τόνοι μελάνης.
Η κατάσταση μου θυμίζει από τη μια ένα απαίδευτο μπουλούκι σε αρένα και από την άλλη κάποιο ψυχιατρείο όπως διόλου τυχαία είχε επισημάνει ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος.

Το αποκρουστικό “ελληνικό όνειρο” του βολέματος σε μια θέση στο δημόσιο. Την έλλειψη κάθε δημιουργικής φιλοδοξίας από μεγάλο μέρος της νεολαίας.

Την -ευτυχώς μειούμενη- αποθέωση της διασκέδασης στα μπουζούκια όπου ένα συνονθύλευμα από κακούς τραγουδιστές, άθλια ποτά, ελάχιστο χώρο… υποτίθεται ότι αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ψυχαγωγίας του έθνους.

Που όλο και πιο συχνά κανείς δεν παραδέχεται πλεον την άγνοια του επί οποιουδήποτε θέματος.

Την υποκρισία στην καθημερινή επικοινωνία, την διστακτικότητα στη σαφή τοποθέτηση για κάποιο θέμα.. Η ευθεία αντιπαράθεση έχει γίνει συνώνυμο της ανοησίας… ενώ μόνο οι υπόγειες μεθοδεύσεις θεωρούνται “εφυής” τακτική.