30 λοιπόν…τέρμα τα ψέματα.. θέλοντας και μη… πέρασε η δεκαετία που έχτισα και ανέτρεψα τόσους μύθους!
Με τα κεράκια ακόμα σβησμένα πάνω στην μισοφαγωμένη τούρτα και την γεύση της βότκας να ανακατεύεται με τους καφέδες που πίνω από το πρωί να συνέλθω… το μυαλό κάνει τους δικούς του απολογισμούς για την δεκαετία που πέρασε.
Πόσο αστεία όνειρα έκανα τότε… πόσο λίγη μου φάνηκε η πραγματοποίηση κάποιων εξ αυτών στην συνέχεια.
Αφελώς αν και πάντα όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας αλώβητους και “ξύπνιους” έπεσα στις άπειρες παγίδες που η νιότη και η απειρία μας στήνει. Κρυβόμουν για χρόνια από τον εαυτό και από ένα μεγάλο μέρος αυτών που ήθελα να κάνω, συμβιβαζόμουν με έναν περίγυρο, που όσο και αν δε με ικανοποιούσε, τον θεωρούσα απαραίτητο για την κοινωνική επιβίωση μου.
“Ψηλαφητά” και χωρίς αληθινή επιθυμία δοκίμαζα σχέσεις πάντα στην αντίθετη –της επιθυμίας μου- κατεύθυνση και έτρωγα τα μούτρα μου. Αφιερωνόμουν σε σκοπούς και στόχους που μου κατανάλωναν όλη μου την ενέργεια ίσα ίσα για να μην σκέφτομαι την παταγώδη μου αποτυχία στο να τα βρω με τον εαυτό μου. Με βασάνιζα και με τιμωρούσα εξαντλώντας με… μη αφήνοντας με να απολαύσω αληθινά.
Προσποιούμουν για χρόνια και έσφιγγα τα δόντια… και προσποιούμουν καλά νομίζω… και όταν με κούραζε η προσποίηση γινόμουν αλλόκοτος, δεν μπορούσε εύκολα κανείς να καταλάβει τι γινόταν μέσα μου. Τρέμοντας μη τυχόν και κάποιος ψυχανεμιστεί την ουσία της ύπαρξης μου, έχτιζα έναν εαυτό απροσπέλαστο, δύσκολο, που λίγοι ήθελαν να προσεγγίσουν….
Ουφ το είπα ολόκληρο και ξαλάφρωσα…:) ..αλλά όπως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις έτσι και η δεκαετία αυτή δεν ήταν μια σκέτη μαυρίλα για μένα …θα ήταν μεγάλο ψέμα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο καθώς δεν … δεν θα την άφηνα εγώ να είναι… ο στοιχειώδης –ή και λίγο περισσότερος- εγωισμός μου, επαναστατεί διαρκώς, και δεν με αφήνει στο έλεος της αυτολύπησης…
Είχε λοιπόν και πολλές καλές στιγμές και εμπειρίες ανεπανάληπτες η δεκαετία αυτή. Ήταν ο καιρός που δοκιμάστηκα όσο ποτέ στην συνύπαρξη, στην προσπάθεια, στο δούναι και λαβείν… έμαθα και ένιωσα καλά την απόλυτη διαφορετικότητα των ανθρώπων, τις λίγες κοινές συνισταμένες που τους ενώνουν, ταξίδεψα πολύ και δοκίμασα της δυνάμεις μου σε διάφορα, και διάβασα πολύ… ότι μπορεί να βάλει ο νους κάποιου!
… Και ερωτεύτηκα… ερωτεύτηκα πολύ… κάθε φορά νομίζοντας ότι αυτό είναι το απόλυτο συναίσθημα για να το απομυθοποιήσω αργότερα και να καταλάβω, όμως, γεμάτος έκπληξη, ξανά μετά, μια άλλη έκφανση του, και ένα βάθος που μοιάζει απύθμενο τελικά.
Δεν τολμούσα στην αρχή να εκδηλώσω το άσβεστο πάθος που ενέπνεαν κατά καιρους διάφοροι φίλοι, γνωστοί, συναθλητές , συμφοιτητές… η ζωή όμως παίρνει τον δικό της δρόμο και με οδήγησε σε όλα τελικά… στις σχέσεις, στις απογοητεύσεις, στους φόβους , στα μεθυσμένα βράδια και σε άλλα άυπνα… που μόνο γλυκιά νοσταλγία γεννά η ανάμνηση τους πλέον.
Και ναι… πάτησα στα πόδια μου, κατέρριψα τους μύθους μου, έμαθα όσο γίνεται να είμαι επιεικής με την πάρτη μου, αποτίναξα αρκετά από τα βαρίδια μου… και κατάλαβα καλά πλέον ότι ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ… η σοφία που αποκομίζουμε είναι χρήσιμη… αλλά το παιχνίδι της ζωής αν και απλό στην σύλληψη- έχει εκπλήξεις απροσδιόριστες και ανατροπές που ούτε η πιο τρελή φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει!
Οπότε ως άλλος ήρωας σε ηλεκτρονικό παιχνίδι πάμε στο next level του παιχνιδιού… δικαιούμαστε ένα κομμάτι τούρτα όμως πρώτα… τόσα περάσαμε! :))))
Με τα κεράκια ακόμα σβησμένα πάνω στην μισοφαγωμένη τούρτα και την γεύση της βότκας να ανακατεύεται με τους καφέδες που πίνω από το πρωί να συνέλθω… το μυαλό κάνει τους δικούς του απολογισμούς για την δεκαετία που πέρασε.
Πόσο αστεία όνειρα έκανα τότε… πόσο λίγη μου φάνηκε η πραγματοποίηση κάποιων εξ αυτών στην συνέχεια.
Αφελώς αν και πάντα όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας αλώβητους και “ξύπνιους” έπεσα στις άπειρες παγίδες που η νιότη και η απειρία μας στήνει. Κρυβόμουν για χρόνια από τον εαυτό και από ένα μεγάλο μέρος αυτών που ήθελα να κάνω, συμβιβαζόμουν με έναν περίγυρο, που όσο και αν δε με ικανοποιούσε, τον θεωρούσα απαραίτητο για την κοινωνική επιβίωση μου.
“Ψηλαφητά” και χωρίς αληθινή επιθυμία δοκίμαζα σχέσεις πάντα στην αντίθετη –της επιθυμίας μου- κατεύθυνση και έτρωγα τα μούτρα μου. Αφιερωνόμουν σε σκοπούς και στόχους που μου κατανάλωναν όλη μου την ενέργεια ίσα ίσα για να μην σκέφτομαι την παταγώδη μου αποτυχία στο να τα βρω με τον εαυτό μου. Με βασάνιζα και με τιμωρούσα εξαντλώντας με… μη αφήνοντας με να απολαύσω αληθινά.
Προσποιούμουν για χρόνια και έσφιγγα τα δόντια… και προσποιούμουν καλά νομίζω… και όταν με κούραζε η προσποίηση γινόμουν αλλόκοτος, δεν μπορούσε εύκολα κανείς να καταλάβει τι γινόταν μέσα μου. Τρέμοντας μη τυχόν και κάποιος ψυχανεμιστεί την ουσία της ύπαρξης μου, έχτιζα έναν εαυτό απροσπέλαστο, δύσκολο, που λίγοι ήθελαν να προσεγγίσουν….
Ουφ το είπα ολόκληρο και ξαλάφρωσα…:) ..αλλά όπως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις έτσι και η δεκαετία αυτή δεν ήταν μια σκέτη μαυρίλα για μένα …θα ήταν μεγάλο ψέμα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο καθώς δεν … δεν θα την άφηνα εγώ να είναι… ο στοιχειώδης –ή και λίγο περισσότερος- εγωισμός μου, επαναστατεί διαρκώς, και δεν με αφήνει στο έλεος της αυτολύπησης…
Είχε λοιπόν και πολλές καλές στιγμές και εμπειρίες ανεπανάληπτες η δεκαετία αυτή. Ήταν ο καιρός που δοκιμάστηκα όσο ποτέ στην συνύπαρξη, στην προσπάθεια, στο δούναι και λαβείν… έμαθα και ένιωσα καλά την απόλυτη διαφορετικότητα των ανθρώπων, τις λίγες κοινές συνισταμένες που τους ενώνουν, ταξίδεψα πολύ και δοκίμασα της δυνάμεις μου σε διάφορα, και διάβασα πολύ… ότι μπορεί να βάλει ο νους κάποιου!
… Και ερωτεύτηκα… ερωτεύτηκα πολύ… κάθε φορά νομίζοντας ότι αυτό είναι το απόλυτο συναίσθημα για να το απομυθοποιήσω αργότερα και να καταλάβω, όμως, γεμάτος έκπληξη, ξανά μετά, μια άλλη έκφανση του, και ένα βάθος που μοιάζει απύθμενο τελικά.
Δεν τολμούσα στην αρχή να εκδηλώσω το άσβεστο πάθος που ενέπνεαν κατά καιρους διάφοροι φίλοι, γνωστοί, συναθλητές , συμφοιτητές… η ζωή όμως παίρνει τον δικό της δρόμο και με οδήγησε σε όλα τελικά… στις σχέσεις, στις απογοητεύσεις, στους φόβους , στα μεθυσμένα βράδια και σε άλλα άυπνα… που μόνο γλυκιά νοσταλγία γεννά η ανάμνηση τους πλέον.
Και ναι… πάτησα στα πόδια μου, κατέρριψα τους μύθους μου, έμαθα όσο γίνεται να είμαι επιεικής με την πάρτη μου, αποτίναξα αρκετά από τα βαρίδια μου… και κατάλαβα καλά πλέον ότι ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ… η σοφία που αποκομίζουμε είναι χρήσιμη… αλλά το παιχνίδι της ζωής αν και απλό στην σύλληψη- έχει εκπλήξεις απροσδιόριστες και ανατροπές που ούτε η πιο τρελή φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει!
Οπότε ως άλλος ήρωας σε ηλεκτρονικό παιχνίδι πάμε στο next level του παιχνιδιού… δικαιούμαστε ένα κομμάτι τούρτα όμως πρώτα… τόσα περάσαμε! :))))
18 σχόλια:
κάθε δεκαετία έχει την χάρη της. πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια μπορεί να θεωρηθεί καλύτερη.
όσο μεγαλώνεις τόσο καταρρίπτεις, τόσο καταρρίπτεσαι, τόσο δημιουργούνται νέοι μύθοι, τόσο απομυθοποιούνται.
χρόνια σου πολλά, πολλά, πολλά, καλά, γεμάτα υγεία, ζωντάνια, αγάπες, έρωτες, χαμόγελα, ευτυχία, μύθους, πραγματικότητες, αλήθειες, αλήθειες.
ότι ονειρεύεσαι, ότι επιθυμείς να γίνει η αλήθεια σου. που σε κάνει ολοκληρωμένο και ευτυχισμένο.
χρόνια σου αμέτρητα! φιλιά πολλά πολλά!
χρόνια πολλά όπως τα θες, όπως τα ονειρεύεσαι χωρίς μάσκες, χωρίς προσποιήσεις, όσο μπορείς και όσο σου επιτρέπουν. αρχίζει η πιο παραγωγική περίοδος τώρα, έτσι δε λένε για το 30-40;τα καλύτερα έρχονται!
υγ. θέλω κι εγώ τούρτα! ειδικά αν είναι σοκολάτα!
Ο απολογισμός που μας παρουσίασες είναι η καλύτερη απόδειξη ότι... μεγάλωσες και μάλιστα σωστά! Το παιγνίδι των καταρρίψεων ίσως να μην τελειώνει ποτέ... απλά μαθαίνουμε με τα χρόνια να δεχόμαστε τις καταρρίψεις με λιγότερο "σοκ και δέος".
Πάντα γερός, με όλα τα όμορφα που επιθυμείς να συντροφεύουν τη ζωή σου... κι εμείς εδώ να ενημερωνόμαστε.
Α... παρολίγο να ξεχάσω το κομμάτι της τούρτας που μου αναλογεί. Πολύχρονος :)
Χρόνια σου Πολλά!
Νά 'σαι σίγουρος ότι είναι πολλά τα όμορφα πράγματα που βρίσκονται ακόμη μπροστά σου, ίσως μάλιστα κάποια απ' αυτά νά 'ναι τα καλύτερα.
να δεις αυτη η δεκαετια ποσο γρηγορα θα περασει , αλλα δεν εχει καμια σημασια το πως αντιλαμβανομαστε το χρονο , αλλα το πως τον ζουμε . χρονια πολλα λοιπον και να ζησεις περισσοτερες ομορφες στιγμες !!!!!
χρόνια πολλά γερόντιο.
Κατ'αρχήν χρόνια πολλά και καλά. Πολύχρωμα και λαμπερά να είναι ζωγραφισμένα από το δικό σου πινέλο.
Κατά δεύτερον θα ήθελα ένα κομμάτι τούρτα. Κατά προτίμηση σοκολάτα με αμυγδαλάκια αν είναι εύκολο (είμαι και γεμάτη απαιτήσεις..)
Εν συνεχεία, να σου πω ότι κάθε φορά που κάνω τον απολογισμό μου, κάπως έτσι καταλήγω. Με μια γλυκιά νοσταλγία. Ακόμα και από όσα δύσκολα πέρασαν. Ακόμα και από όσα άφησαν στίγματα ή πέρασαν επιδερμικά.
Σε λίγες μέρες θα κάνω άλλον έναν απολογισμό. Βλέπεις πλησιάζουν και τα δικά μου γενέθλια.
Να είσαι καλά και πάλι γεμάτος ευτυχία
Basnia, ευχαριστώ για τις εύστοχες (και διπλές) εκεί που χρειαζόταν ευχές... ναι συμφωνώ.. κάθε μέρα -όχι μόνο δεκαετία- έχει την χάρη της!
Τovene, thanks boy.. και βέβαια τί να σου κάνει η τούρτα σοκολάτα.. τόσος έρωτας που σε βαράει, είναι σαν να τρως 20 τούρτες μπλακ φορεστ κάθε μέρα! :))
Ruthie, σωστά ή λάθος.. κοιτάμε όσο μπορούμε να βελτιώνουμε ό,τι μπορούμε! Thanks για τη ψήφο εμπιστοσύνης πάντως.. τούρτα δεν έμεινε..αλλά αν ποτέ έρθεις από τα μέρη μας, σου υπόσχομαι γκραν τουρ σε όλα τα ζαχαροπλαστεία της πόλης μας! :)
Εrva_cidreira, με τιμάει ιδιαίτερα που μου άφησες αυτό το σχόλιο και που διαβάζεις το blog μου! Να ενώσω και εγώ την φώνη μου με όλους τους αναγνώστες σου και να σου πω οτι είσαι μια όαση στο διαδύκτιο, μια ακτίνα ελπίδας για όλους μας! Σε ευχάριστω ειλικρινά και πάλι!
~~~...~~~, να ζούμε τις μέρες και τα χρόνια... και να έχουμε και μια αισθησή τους λέω εγώ μάλλον! :)
Μahler, :))) thanks, thanks... δε μου φαίνονται βρε! :ppp p.s ωραίο το interview σου στο 10% ... έχεις φοβερό χιουμοράκι!
Υάδα, σε ευχαριστώ πολύ! Καλωσήρθες στην μεγάλη, φιλόξενη παρέα μας! Θα είμαστε σε επαφή!
χαίρομαι που σου άρεσε. Έλα τα 30 δεν είναι τίποτα...χαχχα ψέματα λέω η αρχή του τέλους είναι...όχι βρε πλάκα κάνω...καλά το κόβω εδώ γιατί θα με βρίσεις.
Μahler, χε άστα να πάνε φιλαράκι... αλλά δεν το βάζουμε κάτω! :)))
κουκου! Χρόνια πολλά με υγεία!
Για κομμάτι τούρτας άργησα; :P
Χρόνια πολλά! Σπά-σε-το-μπα-λό-νι!!!
Ελπίζω αυτά που έρχονται να είναι καλά για εσένα.
Αppare, thanks boy μου για τις ευχές.. θα σου πάρω άλλη τούρτα βρε όταν έρθεις να μου ευχηθείς!
Κύκνε, χε θα μπορούσα ναι... αλλά θα ενέτασαν το blog αυτόματα σε αυτά που χρειάζεται η συγκατάθεση του άλλου για να μπει! Μπελάς δηλαδή... εξάλλου το καλοκαίρι είναι κοντά! :PPP
Σαν άνοιξες δειλά-δειλά την πορτα του απείρου,
ταξίδι τότε αρχίνησες ατέρμονο, του ονείρου!
Άφοβα πια δρασκέλισε το δρόμο νέας γνώσης
κι απόλαυσε συγκίνηση της εμπείρίας τόσης!
Ποτέ σου να μην καυχηθείς και μην πολυλογίσεις,
γιατι θα γκρεμοτσακιστείς κι απ την αρχή θ αρχίσεις...
(suncitizen)
Suncitizen, όντως δικό σου το ποίημα? Υπέροχο πάντως και μιλάει ακριβώς στο συναίσθημα μου.. θα μπορούσα να το είχα γράψει και εγώ ακριβώς έτσι! :))
Χρόνια πολλά και καλά. Όλα μια ιδέα είναι, ένα σύστημα μετρικό...
Πολλά φιλιά
life traveler!
Ναι δικό μου το ποίημα.
Αλλά ξέχασα ένα στίχο!
Την παραθέτω τώρα:
" Σαν έφτασες στην Κορυφή, ποτέ μην ξαποστάσεις!
Γιατί υπάρχουν άπειρες κορφές για να δαμάσεις...."
και ακολουθεί αυτό που έγραψα:
"Ποτέ σου να μην καυχηθείς και μην πολυλογήσεις,
γιατί θα γκρεμοτσακιστείς κι απ την αρχή θ αρχίσεις..."
Αυτα και μένω.
Οπως καταλαβες το διαβασα ολο το μπλογκ σου(δεν ειναι και πολυ μεγαλο!).Αλλα μου αρεσε πολυ .Και τα 30 post ηταν ενα και ενα.Μου κανει εντυπωση το γεγονος οτι απεχουμε μια 10ετια ακριβως αλλα πολλα απο οσα λες με εκφραζουν.Ενταξει δεν εχω τοση εμπειρια οση μπορει να εχεις εσυ(απλα εγω το συνειδητοποιησα πιο νωρις).Ευχομαι να συνεχισεις να ταξιδευεις και αφησε και αυτο το παραθυρο να βλεπουμε και μεις λιγο απο τη ζωη σου ,και γιατι οχι και συ τις δικες μας...
Δημοσίευση σχολίου