ΑΓΩΝΑΣ... ΜΠΑΣΚΕΤ

Ήσουν στην πέμπτη δημοτικού… η άνοιξη είχε προχωρήσει για τα καλά…η μέρα ήταν ζεστή και υγρή… η σχολική χρονιά πλησίαζε στο τέλος της και εσύ περιμένοντας την σειρά σου να μπεις στο παιχνίδι… χάζευες τους άλλους να παίζουν μπάσκετ…και το θέαμα σου προκαλούσε έξαψη!

Ένα παιδί έναν χρόνο μεγαλύτερο από την άλλη ομάδα…. Είχε ήδη έντονα τα στοιχεία του αντρισμού πάνω του… μελαχρινός, γεροδεμένος, άριστος παίχτης …σε κάθε σουτ που έκανε … κάτω από την μασχάλη του φαινόταν να προβάλλουν πυκνές μαύρες τρίχες… εκστατικός κοιτούσες… προσπαθώντας να μην καρφωθείς… από τότε να μην καρφωθείς προσπαθούσες!

Ώριμος ήταν ο πόθος σου για το παιδί εκείνο… μα πως μπορεί να ήταν ώριμος αυτός ο πόθος? Ήσουν δεν ήσουν 11 χρονών… αλλά μόνο πρωτόγνωρο δεν σου ήταν το συναίσθημα… δεν σε ξάφνιασε καθόλου…. Μεθοδικά προσπάθησες να το κρύψεις…

Και πόσα χρόνια πριν άραγε να ξύπνησε για πρώτη φορά η επιθυμία? … Πότε άραγε κατάλαβες ότι διέφερες από τους άλλους? Ποιος άραγε σου έμαθε να κρύβεσαι… να παίζεις αυτόν τον ρόλο?

Το παιχνίδι συνεχιζόταν και εσένα δε σε ένοιαζε πια να μπεις να παίξεις… είχες καθίσει κάτω από την μπασκέτα… ρουφούσες τον ζεστό αέρα… μύριζες το τσιμέντο.. και τον παρακολουθούσες,…. Παρακαλούσες κρυφά σε κάθε επίθεση να πλησιάσει εκείνος όσο γίνεται πιο κοντά σου με την μπάλα… και να σουτάρει…. Να δεις για άλλη μια φορά τα δυνατά του μπράτσα… την αντρική μασχάλη… το εσώρουχο που διαγράφονταν στο αθλητικό του σορτσάκι!

… Και είχες πάντα στο μυαλό σου να μην σε καταλάβουν… να μην φανεί κάτι!

Χρόνια πλέον από τότε… παρακολουθείς άλλους πρωταγωνιστές ... σε άλλα σκηνικά... αλλά εσύ πάντα στον ρόλο που αξεχώριστος από σένα πια έχει γίνει… την ίδια σκέψη κάνεις…. Κανείς να μην διαβάσει στα μάτια σου την ασίγαστη φωτιά, που σου γεννάει το θέαμα ενός όμορφου άντρα!