Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


Κάποια βράδια όταν μένεις μόνος... αρχίζει η ανελέητη αυτό-ανάκριση… η σκληρότερη απ’ όλες…. Εκείνη που δεν υποχωρεί μέχρι να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα απάντησης.

Γεννιούνται εκείνες τις ώρες όλες οι τύψεις για τις παραλήψεις του παρελθόντος και μαζι με αυτές γεννιούνται και όλα τα βασανιστικά ερωτήματα για το που οδηγούμε τι ζωή μας, πως προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον, ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να χαράξουμε για να είμαστε όσο γίνεται πιο ευτυχείς και ασφαλείς, ή πετυχημένοι και ότι άλλο ζητούμενο μπορεί κανείς να έχει.

Είναι δύσκολες εκείνες οι ώρες και δεν οδηγούν κατά κανόνα σε καμία απόφαση… Είναι άλλες οι στιγμές της απόφασης… πιο ενστικτώδεις συνήθως και κάτω από πλαίσια που η ζωή απροσδόκητα καθορίζει.
Ωστόσο υποβάλλουμε τον εαυτό μας στο αργό βασανιστήριο, στο γυμνάσιο αυτό της ψυχής. Με σκληρότητα και με φωνή εσωτερική και αμείλικτη απευθύνουμε στον εαυτό τα δυσκολότερα και πιο ωμά ερωτήματα

… δοκιμάζουμε τα όρια μας…και παράλληλα υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και πάλι ότι το μόνο δικαστήριο στο οποίο θα λογοδοτούμε ως το τέλος της ζωής μας, θα είναι αυτό της ψυχής μας…. Γιατί αυτό και μόνο αυτό μπορεί να μας απαλλάξει απ’ όλες τις κατηγορίες και να μας παραδώσει πιο ήσυχους στον ύπνο και στην ελπίδα της καινούριας μέρας.

4 σχόλια:

tovenito είπε...

μπάσταρδα βράδια!
λογοδοτούμε μόνο στην ψυχή μας άραγε;
ή μήπως συνεκτιμούμε και τις ψυχές των γύρω μας;

life_traveller είπε...

Τα πάντα συνεκτιμούμε... τελικός δικαστής ομως, Τovene, ειμάστε εμείς και μόνο εμείς... είναι "υποχρεώτικη" και ισόβια η σχέση με τον εαυτό μας...και αν την αφήσουμε έρμαιο στις διαθέσεις των άλλων...δεν ξέρω ποσο ικανοποιημένοι θα αισθανόμαστε.. at the end of the day!

b|a|s|n\i/a είπε...

δεν ξέρω αν υπάρχουν δικαστές, δικαστήρια, νόμοι στην ψυχή. το θέμα είναι να νοιώθουμε χαμογελαστοί, βολικά, άνετα, όσο το δυνατόν ικανοποιημένοι με αυτά που αισθάνεται και με αυτά που πράττουμε. θα έλεγα ευτυχισμένοι μα είναι μεγάλη κουβέντα. κάνουμε αυτό που νοιώθουμε, όπως το νοιώθουμε, χωρίς να καταπατούμε ψυχές άλλων. ούτως ή άλλως η σωτηρίας της είναι μεγάλο πράγμα.

the boy with the arab strap είπε...

δεν ξερω αν υπαρχει ψυχη ,αλλα αυτες οι μοναχικες νυχτες που εξερευνας ολα αυτα ειναι βασανιστικες , καλο ξημερωμα , χωρις πολλες σκεψεις